ΧΡΟΝΟΓΡΑΜΜΗ

Ξεκινάει η μέρα μου και περιμένω να δω πού θέλει να με πάει. Πρώτος σταθμός ο πρωινός καφές στο Flat White στα Κάτω Πετράλωνα. Μόνο ποιότητα, που λέει και ο φίλος μου ο Χρήστος. Αμέσως μετά, πάνω στη μηχανή καθ’ οδόν για τον σιδερά: Θα είναι έτοιμα τα πατάρια, να τα περάσω ένα βερνίκι και να τα φορτώσω να τα πάω στο θέατρο, αναρωτιέμαι.

Οχι, δεν είναι η ώρα που έχω επιστρέψει από κάποιο μπαρ. Είναι η ώρα που ξυπνάω αβίαστα και παραμένω ξύπνια για να έχω αυτές τις αναπόσπαστες, δικές μου ώρες, ώρες που δεν χρωστάω σε κανέναν και που δεν θα τις είχα υπό κανονικές συνθήκες. Αρα… χρόνος κερδισμένος από το πουθενά.

Χτυπάει το ξυπνητήρι. Κανονικά, σηκώνομαι στις 7, αλλά τον τελευταίο καιρό τα ’χω παίξει οπότε τον γιο μας τον πηγαίνει στο σχολείο ο άντρας μου, αυτός ο ήρωας. Γενικά δεν έχω πρόβλημα με το πρωινό ξύπνημα, ειδικά αν η μέρα είναι ηλιόλουστη και αν έχω κοιμηθεί καλά το βράδυ. Τρώω πάντα πολύ καλό πρωινό: κουλούρι, βούτυρο, μέλι, τυρί, καφέ, χυμό, όλο το πακέτο.

«Πετιέμαι από το κρεβάτι, ανοίγω τα ημερολόγια του Σεφέρη, βγαίνω στο μπαλκόνι. Μες στο σκοτάδι μουρμουρίζω και τα δύο θεατρικά κείμενα».

Ξυπνητήρι. Πατάω αναβολή, χρειάζομαι άλλα 10 λεπτά ύπνου. Πρακτικά χρειάζομαι πολύ περισσότερα, αλλά δεν έχω περιθώριο. Το πρωινό ξύπνημα γίνεται πολύ δύσκολο εν μέσω περιόδου εντατικών προβών. Εντέλει το παίρνω απόφαση να σηκωθώ. Ετοιμάζω το αγαπημένο μου πρωινό, μαύρο ψωμί με ταχίνι και μέλι και μία κούπα καφέ εσπρέσο να μοσχοβολάει το σπίτι.

Χτυπάει το ξυπνητήρι μου. Ο Φοίβος και η γάτα μας κοιμούνται ήσυχα δίπλα μου. Πριν αποκτήσω την Ιόλη δεν πίστευα ποτέ ότι θα επέστρεφα σε αυτές τις άγριες ώρες. Δεν είμαι καθόλου πρωινός τύπος, σηκώνομαι με τεράστια δυσκολία και προσπαθώ να πάρω μπροστά για να ετοιμάσω ένα 7χρονο παιδί για το σχολείο.

Ξυπνάω. Νιώθω σαν να είναι 07.30, συναίσθημα που κάθε φορά με εκπλήσσει. Ισως σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον μού φαίνεται φυσιολογικό αυτό που αποκαλούμε πρωινό ξύπνημα. Βάζω κάτι ν’ ακούω στο κινητό: ένα τραγούδι, κάποια εκπομπή, να με «φέρει» στον κόσμο των ξύπνιων ανθρώπων.

«Γράφουμε, σβήνουμε, ξαναγράφουμε, δοκιμάζουμε μέχρι αυτό που ακούμε να μας συγκινεί. Είναι υπέροχο να δουλεύεις με μοναδικό παρονομαστή τη συγκίνηση».

Η μέρα ξεκινά πάντα από το μπαλκόνι. Με τα φυτά μου! Τα φροντίζω και μετά κάθομαι εκεί. Κοιτάω τον ουρανό, τα χρώματα του φωτός, την πόλη και στο βάθος τη θάλασσα. Ακόμη και αν η μέρα έχει απαιτήσεις, θα ξεκινήσω ήσυχα. Χαζεύω τις εναλλαγές του καιρού, τα σύννεφα πιο πολύ τώρα που φθινοπώριασε.

Δεν είχα φανταστεί ποτέ, πριν από δέκα χρόνια, ότι θα μπορούσα να γίνω ένα καλοκουρδισμένο στρατιωτάκι που η ζωή μου θα καθοριζόταν από κουδούνια. Με το πρώτο λοιπόν κουδούνισμα του ξυπνητηριού, το ένα μου πόδι θα ακουμπάει καθημερινά το παρκέ, το σώμα μου θα είναι σε μετέωρη θέση και το χέρι μου θα κοκαλώνει το μπουτόν του ρολογιού… να μην ξυπνήσει ακόμα το παιδί!

Συνήθως ξυπνάω αυτή την ώρα, ανεξάρτητα από το πότε έχω κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ. Τσεκάρω το κινητό μου –μηνύματα, Facebook, Instagram και emails–, κάνω μπάνιο και ετοιμάζω ένα πιάτο με φρούτα και έναν χυμό, τα οποία παίρνω μαζί μου στο εργαστήριό μου, που βρίσκεται στο ισόγειο του σπιτιού μου.

«Λατρεύω το περπάτημα, με ακουστικά ή άνευ, και επιτέλους, εδώ και επτά χρόνια που κατοικώ στα Πετράλωνα έχω την ευκαιρία να βρίσκομαι μέσα στην πόλη».