ΧΡΟΝΟΓΡΑΜΜΗ

«Αυτό που τελικά παίρνω περισσότερο από την ενασχόλησή μου με τη μουσική είναι η επικοινωνία με φίλους μουσικούς και μαθητές, αλλά και με το κοινό».

Ενα παιδάκι κοιτάει διερευνητικά τους «παράξενους ταξιδιώτες», μας δείχνει με το δάχτυλο. Κάθομαι στο κατάστρωμα του πλοίου μαζί με τους υπόλοιπους φίλους και συνεργάτες από την παράσταση «Η πρώτη αγάπη» της ΕΛΣ. Κλαρινέτο, κοντραμπάσο, ακορντεόν πιάνουν κάμποσο χώρο στα καθίσματα.

Χτυπάει το ξυπνητήρι. Πατάω διακοπή κι έτσι κερδίζω άλλα 10 λεπτά ύπνου. Από παιδί πίστευα ότι το 10 παρά είναι μια πολύ ωραία ώρα για να ξυπνάει κανείς. Ούτε είναι πολύ πρωί –εάν κινηθείς με αυτοκίνητο δεν θα βρεις πολλή κίνηση αφούοι περισσότεροι άνθρωποι είναι ήδη στη δουλειά τους–, ούτε και πολύ αργά ώστε να νιώθεις ρεμάλι της κοινωνίας. 

Ξυπνώ συνήθως ύστερα από ένα προειδοποιητικό μήνυμα που μου στέλνει κάποιος μυς του ποδιού μου. Αν δεν ξυπνήσω, λέει το απειλητικό μήνυμα, είναι πολύ πιθανό να πάθω κράμπα. Παράδοξο ξυπνητήρι. Επειτα βρυχάται η καφετιέρα. Κατόπιν, (πιθανός) θραυσματικός ήχος από ποτήρι που σπάει (είμαι εξαιρετικά άτσαλος όταν ξυπνώ, τα αντικείμενα γλιστρούν από τα χέρια μου).

Το ξυπνητήρι χτυπάει. Ο,τι και να συμβαίνει, όποια ώρα και αν έχω κοιμηθεί, είναι ιερή υποχρέωση: πρωινό ξύπνημα με τα παιδιά μας, τη δυόμισι ετών κόρη μας και τον εξάχρονο γιο μας. Πηγαίνω στην κουζίνα. Τους ετοιμάζω το γάλα. Θέλω μέχρι να γεράσουν να το θυμούνται αυτό. Τους βάζω μουσική, τη λατρεύουν.

Γύρω στις 8 ξύπνημα. Να βγω γρήγορα να πάρω ένα – δυο κρουασάν, να κάνω τάι τσι. Να δω τα νέα στο Ιντερνετ και μετά να πάρω το τρένο να πάω μέχρι το εργαστήρι. Μα τι φωνές είναι αυτές; Α! Ο Γιωργής. Μα είμαι στην Αθήνα! Πρέπει να τον πάω στον παιδικό σταθμό. Να του αγοράσω ένα κρουασάν.

Κοιμάμαι βαθιά μια και το προηγούμενο βράδυ έκλεισα τα μάτια μου γύρω στις 03.00 όπως συνηθίζω εδώ και χρόνια λόγω βιολογικού ρολογιού. Δεν με ενοχλεί κανένας εξωτερικός θόρυβος γιατί είμαι αποφασισμένη να κοιμηθώ τουλάχιστον 8 ώρες για να «βγει» η μέρα.

Από τις αρχές Μαΐου βρίσκομαι σε μεταβατικό στάδιο, αφού έχω αρχίσει να εργάζομαι ως υπεύθυνος του παιδικού τμήματος στον εκδοτικό οίκο Καστανιώτη. Η τωρινή φάση διαδέχεται ένα διάστημα, διάρκειας ενός έτους, όπου ήθελα να κάνω σχεδόν τα πάντα και δεν έκανα σχεδόν τίποτα. 

Ξυπνάω κουρασμένη ακούγοντας το τιτίβισμα της μικρής Εύας που είναι 15 μηνών. Αφού ασχοληθώ λίγο μαζί της, πίνω έναν γρήγορο καφέ, κάνω ντους –λέω πάντα λόγια όταν κάνω ντους– τσεκάρω μέιλ, μηνύματα και τηλέφωνα και φεύγω για πρόβα. Σχεδόν καθημερινά επιστρέφω αμέσως για να πάρω τα κλειδιά, τον υπολογιστή ή το κινητό μου που ξέχασα. Φεύγω τελειωτικά από το σπίτι.

07.30 Πριν από έναν χρόνο, δεν υπήρχε καν αυτή η ώρα στην καθημερινότητά μου. Τώρα, όμως, που είμαι μαμά ξυπνάω με την πιο ωραία ηλιαχτίδα της ζωής μου, τον Κωνσταντίνο μου. Ακούγοντας τη φωνή του χαμογελάω! Πηγαίνω αμέσως στο δωμάτιό του και δύο χεράκια μου δίνουν την πιο ζεστή αγκαλιά. Τον ετοιμάζω, του δίνω το γάλα του και ξεκινάμε μαζί την ημέρα μας.

Το σπίτι μας ζωντανεύει τέτοιες ώρες. Οχι, δεν έχουμε φαντάσματα ούτε ενοχλητικούς γείτονες αλλά αρκετά κατοικίδια, όλα πρώην αδέσποτα. Συνήθως ξυπνάω από το περπάτημα της Γιολάντας (της μονόφθαλμης γάτας μας) επάνω μου, για να μου υπενθυμίσει ότι ήρθε η ώρα που επιθυμεί να τη χαϊδέψω, ή από το κυνηγητό της με τον Holly (ο αρσενικός μας γάτος) σε όλο το σπίτι.

Ξυπνάω νωρίς, πολύ νωρίς, μ’ αρέσει ο ήχος της πόλης όταν κοιμάται και ξυπνάει σιγά σιγά, πολύς καφές παρέα με τον εαυτό μου. Μοναχικότητα. Σκέψεις προσωπικές, εκκρεμότητες και υποχρεώσεις της ημέρας. Στο τέλος του πρωινού τα πρώτα τηλεφωνήματα και μέιλ. Πάντα πολύ νωρίς γύρω στις 08.30