ΧΡΟΝΟΓΡΑΜΜΗ

«Με μια υπόκλιση κλείνει η μέρα. Υπόκλιση σημαίνει “αμοιβαία ευγνωμοσύνη”. Για ό,τι μοιραστήκαμε. Για τη μέρα που έφυγε. Για ό,τι και όσους αγαπώ».

Πριν ακόμη χτυπήσει το ξυπνητήρι, το κλείνω για να μη μισήσω τη μουσική που πάει να ακουστεί. Για την ακρίβεια, αντί να το κλείσω, παίρνω την πρώτη και τελευταία αναβολή που χωράει πια στα πρωινά και σε ολόκληρη τη μέρα μου.

08.30-09.00
Κάποιες ασκήσεις στο κρεβάτι ή στο χαλί της κρεβατοκάμαρας, πριν εγκαταλείψω αυτό το ήσυχο δωμάτιο και αρχίσει η τρέλα. Αλλες φορές η μέρα ξεκινάει μ’ ένα ισχυρό «θέλω» και άλλες μ’ ένα «πρέπει».

Πρώτος το έγραψε ο Χένρι Ντέιβιντ Θορό στο αξεπέραστο «Ουόλντεν»: «Να σηκώνεται κανείς όχι μόνο πριν από την ανατολή του ηλίου και την αυγή, μα και πριν από την ίδια τη φύση». Είναι οι ώρες που ο ύπνος έχει σαρώσει από το μυαλό σου τα κάθε λογής σκουπίδια και το παραδίδει πρόθυμο για τις νέες διηγήσεις.

Μου αρέσει να ξυπνάω χωρίς ξυπνητήρι. Στο ξενοδοχείο μας, όμως, έχουμε τη δυνατότητα να πάρουμε πρωινό το αργότερο μέχρι τις εννιά. Αρα, οι επιλογές είναι δύο: ή θα πάω στην τραπεζαρία αγουροξυπνημένη ή δεν θα πάω καθόλου. Αν όχι, θα πρέπει να φάω στο μαγαζάκι δίπλα στο ξενοδοχείο, κινέζικα baozi, τη νέα μου ανακάλυψη (γεμιστά ψωμάκια στον ατμό).

Η βαρβαρότητα του πρωινού ξυπνήματος! Ποτέ δεν ήμουν πρωινός τύπος, τελικά όμως έγινα! Οχι ότι τις μέρες που δεν έχω να ξυπνήσω από τις 6 πρωί ξυπνάω από ψυχαναγκασμό… όχι αυτό σε καμία περίπτωση! Αν έχω την πολυτέλεια μπορώ να χουζουρέψω μέχρι τη μία! Αυτό βέβαια συμβαίνει μια δυο φορές τον χρόνο.

07.00 Ξύπνημα άγριο, βάρβαρο, με το ξυπνητήρι να είναι σαν μαχαιριά στην καρδιά. Πρέπει να ετοιμαστεί ο μικρός για το σχολείο.

Ξύπνημα. Κάθε μέρα, τους τελευταίους μήνες. Δεν είναι το κανονικό μου. Τέτοιες ώρες ξυπνάω όταν ετοιμάζω μια παράσταση. Μόλις τέλειωσα έπειτα από μια δύσκολη περίοδο με μαζεμένη δουλειά και δεν έχει επανέλθει το βιολογικό μου ρολόι ακόμα.

Το πρώτο snooze στο ξυπνητήρι. Ανοίγω τα μάτια και σκέφτομαι: «Αλλα πέντε λεπτά».

Ανοίγω τα μάτια στον κόσμο. Πρώτα βήματα, σε βαθιά αποδιοργάνωση, προς την αγκαλιά της Χριστίνας μου, την πιο σφιχτή αγκαλιά του κόσμου, για να της κλέψω ένα φιλί-πετιμέζι.

Παλιά ξυπνούσα νωρίς. Κι αμέσως έγραφα. Εκείνη τη μαγική ώρα όταν οι συνειρμοί είναι φρέσκοι. Τώρα, που η ζωή μου έχει αλλάξει, που λέει και ο Διονύσης ο Σαββόπουλος, ξυπνάω αργότερα και χαίρομαι τον καφέ στο κρεβάτι με την Εύα.

06.30
Πρωινό ξύπνημα, ακούγοντας ένα… κοκοράκι πάνω από το κεφάλι μου να μου λέει: «Μπαμπά, ξύπνα! Είναι μέρα έξω». Οχι, Πάνο, δεν είναι ακόμα. «Είναι, είναι!». Η μέρα της γυναίκας μου και εμένα ξεκινάει κάποιες φορές έτσι, με τον γιο μας.