ΧΡΟΝΟΓΡΑΜΜΗ

Αν και ο ύπνος, πρέπει να σας εξομολογηθώ, είναι μία από τις αγαπημένες μου δραστηριότητες, όταν δεν έχω κάποιο ειδικό πρωινό γύρισμα, ξυπνάω γύρω στις οκτώ, με δυο μάτια να είναι καρφωμένα επάνω μου. Η Μπουμπού, η γάτα μου, που κοιμάται πιο πολύ από εμένα, γουργουρίζει και μου τραβάει το σεντόνι για να της βάλω να φάει.

Με την έλευση ενός καινούργιου μέλους στο σπίτι –ένα αξιαγάπητο γερμανικό ποιμενικό– το πρωινό ξύπνημα έχει γίνει «πολύ συγκεκριμένο» και «αδιαπραγμάτευτο»! Oταν λοιπόν φεύγει ο Μάνος με τη Φρίντα για την πρωινή τους βόλτα, είναι η ώρα του καφέ μου. Μία ώρα! Μία ώρα που δεν την έχω στερήσει ποτέ απ’ τον εαυτό μου, ακόμα και όταν είχα ordino για γύρισμα στις 06.00.

«“Καλημέρα”, η πρώτη λέξη που ακούγεται. Ωραία λέξη, γεμίζει το στόμα σου με την πιο απλή “ευχή” του κόσμου».

Σιχαίνομαι το πρωινό ξύπνημα. Μπορεί γι’ αυτό να ’γινα ηθοποιός. Μ’ αρέσει η νύχτα. Είναι η στιγμή που αδειάζει και ηρεμεί το κεφάλι μου. Οταν νιώθω ότι όλη η πόλη κοιμάται. Εκεί ονειρεύομαι εγώ. Ξύπνια. Η μέρα μου ξεκινάει μετά τις 12 τα μεσάνυχτα. Οταν τελειώνει η παράσταση στο θέατρο.

Το ξυπνητήρι με ξυπνάει με τον ήχο του πρόσφατου τραγουδιού μου «Καρδιά σα θάλασσα». Ετσι κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου νιώθω λίγο από καλοκαίρι, λίγο από θάλασσα και αρχίζω να θυμάμαι ποια είμαι.

Αυτό που δεν μπορώ είναι να βάζω το ξυπνητήρι και πέντε και δέκα και τέταρτο και μισή κλπ. Βάζω πάντα δύο τρία λεπτά μετά την ώρα που πρέπει να ξυπνήσω. Νιώθω ότι ξεκλέβω λίγο χρόνο, χώρια που σαν νούμερα τα «όχι ακριβώς» έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Το ξυπνητήρι χτυπάει καθημερινά την ίδια ώρα. Στη σκέψη μου έρχεται η πρώτη λέξη της μέρας και δεν είναι άλλη από το «ευχαριστώ».

Ξυπνάω νωρίς το πρωί γιατί κοιμάμαι νωρίς το βράδυ. Με την πάροδο του χρόνου, μειώνεται και ο ύπνος. Το πρώτο που βλέπω είναι τα δυο λευκά γατιά που έρχονται στην τζαμόπορτα του σαλονιού. Περιμένουν να τα ταΐσω. Δεν είναι δικά μου, με υιοθέτησαν, μάνα και κόρη. Το πρωί δεν πίνω καφέ, δεν μου αρέσει, συνήθισα από τη Ρωσία το τσάι. Τρώω ένα φρούτο ή ένα γιαούρτι, τίποτα βαρύ.

Είμαι αρκετά πρωινός τύπος μπορώ να πω. Μου αρέσει το πρωινό ξύπνημα ανεξάρτητα από το αν έχω ξενυχτήσει το βράδυ. Θέλω να μη χάνω την μέρα, έτσι ώστε να μπορώ να κάνω αρκετά πράγματα.

Θα σου πω ό,τι θυμάμαι, δεν θυμάμαι και πολλά, εξάλλου η μνήμη μου έχει αρχίσει να μπερδεύεται. Είναι η πρώτη μέρα, είναι μεσημέρι νομίζω, όμως αμφιβάλλω αν υπάρχει ο χρόνος. Κανείς δεν ξέρει τι είναι πραγματικά ο χρόνος.

Είναι Δευτέρα και η επάνοδος από την καλοκαιρινή ρουτίνα αιφνίδια. Τα παντζούρια δεν κλείνουν ποτέ. Πρωινό φως και ξύπνημα γίνονται μετά μουσικής. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει υποχρεώσεις (έστω και σχολικές) σηκώνομαι από το κρεβάτι υπό τους ήχους κάποιου αγαπημένου κομματιού.

05.30 «Aκόμα ο ήλιος δεν έχει χαράξει», λέω. «Ποτέ καμία μέρα δεν είναι ίδια», λέω. Μ’ αρέσει να ξυπνώ πολύ πρωί, θέλω να βλέπω το πρώτο φως της μέρας. Κάθομαι λίγη ώρα στο κρεβάτι. Σκέφτομαι, σήμερα έχω να τελειώσω μερικές νότες που άφησα από χθες.