ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Το τριήμερο 26 με 28 Σεπτεμβρίου θα λάβει χώρα το Φθινοπωρινό Σχολείο του Τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών με τίτλο: «Μνήμη και ιστορία στον 20ό και 21ο αιώνα»

Οι υγειονομικές αρχές καταγγέλλουν συστηματικό βομβαρδισμό κατοικημένων περιοχών από τους παραστρατιωτικούς των Δυνάμεων Ταχείας Υποστήριξης.

Στις 29 Νοεμβρίου 2023 εγκαινιάστηκε το «Μνημείο των Αθανάτων του Eθνους». Στις πλάκες αναγράφονται τα ονόματα των 121.692 Ελλήνων που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα. Οχι όμως των 15.628 Ελλήνων κυβερνητικών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στον Εμφύλιο.

Κλιμακώνεται ο διπλωματικός πόλεμος Μόσχαςκαι Λονδίνου.

Μέσα στον Αύγουστο του 1949 πραγματοποιήθηκαν οι τελευταίες επιχειρήσεις του Εθνικού Στρατού για την οριστική επικράτηση επί των αντιπάλων του.

Για να υπάρξει πόλεμος, χρειάζεται να υπάρχουν τουλάχιστον δύο πλευρές. Αν υπάρχει μόνο μία πλευρά που πολεμά, αυτό δεν λέγεται πόλεμος, αλλά παράδοση άνευ όρων της άλλης. Και στον πόλεμο μνήμης για τον ελληνικό Εμφύλιο, 1943-1949, στο πεδίο της ιδεολογικής πάλης προσήλθαν μόνον οι ηττημένοι. Ετσι, είναι απολύτως λογικό, άνευ αντιστάσεως, να προσπαθούν να επανασυγγράψουν […]

Στον Γράμμο, το ΚΚΕ επιχειρεί να ορίσει με μνημεία και σύμβολα τον τόπο του Εμφυλίου. Τα μουσεία, οι τάφοι, το νοσοκομείο μέσα στο δάσος. Και, από την άλλη, το Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης.

Ο Γράμμος ήταν για 79 ημέρες πεδίο μάχης. Φοβάμαι πως εξακολουθεί να είναι. Πεδίο μάχης ενός από τους πολλούς ακήρυχτους «πολέμους της μνήμης» που γέννησε η Ιστορία της Ευρώπης, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και την αναβίωση των εθνικιστικών κινημάτων στη Γηραιά Ηπειρο.

Ο λογοτέχνης και ο ιστορικός. Συνήθως τους σκεφτόμαστε σαν δυο φιγούρες αντιπαραθετικές, καθώς ο καθένας τραβάει τον δικό του δρόμο: ο δεύτερος αναζητά, συχνά βασανιστικά, την αλήθεια –ή την αλήθεια του–, ενώ ο πρώτος κινείται πιο ελεύθερα, καλπάζοντας στο πεδίο της μυθοπλασίας. Και όμως, παρά τις διαφορές, οι συμπτώσεις, οι συναντήσεις και οι αποχρώσεις είναι πολλές.

Συμπληρώνονται φέτος, αυτήν την εποχή, τριάντα χρόνια από την τελευταία μεγάλη γενοκτονία του εικοστού αιώνα, του πιο γενοκτονικού της ανθρώπινης ιστορίας. Από τις 7 Απριλίου έως τις 4 (ή τις 17) Ιουλίου 1994 σφαγιάστηκαν με ματσέτες πάνω από οκτακόσιες χιλιάδες, ίσως και ένα εκατομμύριο, Τούτσι της Ρουάντας από τους Χούτου της ίδιας χώρας.

Ο «μυστικός στρατός» που οργάνωσε το Λονδίνο.

Mελέτησε τη στάση και την κάλυψη των τουρκικών εφημερίδων κατά την περίοδο 1946-1949.