ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ

Ο Ερντογάν ανακοίνωσε απόφασή του να επεκτείνει την άδεια ελεύθερης εισόδου «στο παραλιακό μέτωπο των Βαρωσίων» (στην Αμμόχωστο Κύπρου) παραβιάζοντας σειρά αποφάσεων – ψηφισμάτων του ΟΗΕ.

Οταν ο λόγος κυριολεκτεί, η έκφραση «κάνω πολιτική – ασκώ πολιτική» σημαίνει: πιστοποιώ κοινά (της συλλογικότητας) προβλήματα και οργανώνω συνεργασίες (ή εντάσσομαι σε υπάρχουσες) για την αντιμετώπισή τους.

Ο κανόνας είναι ότι οι συλλογικότητες βραδυπορούν, η ωρίμανση συλλογικών επιγνώσεων εμφανίζει ανυπόφορη καθυστέρηση.

Την Κυριακή 20 Ιουνίου, στις 9 το βράδυ, η ΕΡΤ2, στα πλαίσια εορτασμού των διακοσίων χρόνων από την εξέγερση των Ελλήνων για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, παρουσίασε μιαν εκπομπή με τίτλο: «Γιατί το 21; Δώδεκα ερωτήματα». Μετά την παρακολούθησή της, ο έστω και στοιχειωδώς μελετημένος τηλεθεατής θα την τιτλοφορούσε ακριβέστερα:

Ο πολιτισμός μας (τρόπος του βίου) σήμερα, γέννημα της Δυτικής Ευρώπης και παγκοσμιοποιημένος πια, θεμελιώνεται στην προτεραιότητα των ατομικών επιλογών, όχι στην προτεραιότητα των σχέσεων κοινωνίας.

Σε εποχές όχι πολύ μακρινές και σε γενιές που ακόμα επιζούν, όταν μιλούσαμε για την πολιτική, την ταυτίζαμε αυτονόητα με την ευθύνη και το προνόμιο διαμόρφωσης της Ιστορίας.

Η λογική λέει ότι ένας πρωθυπουργός στην Ελλάδα μπορεί να αλλάξει τα πάντα, να κατεβάσει τα αστέρια στη γη – είναι απόλυτος, ανεξέλεγκτος μονάρχης.

Η «επιφυλλίδα» σε μια εφημερίδα είναι είδος δημόσιου λόγου με επικαιρικό χαρακτήρα, όχι οπωσδήποτε χρονογραφικό.

Κάποτε οι Ελληνες, «αεί παίδες», είχαμε θυμώσει πολύ που, με εντολή των Βρυξελλών, χιλιάδες ελαιόδεντρα (εφιαλτικός αριθμός) ξεριζώνονταν από την ελληνική γη.

Το μεγάλο αστέρι της δημαγωγίας, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ήταν ο πρώτος στην Ελλάδα από τους επαγγελματίες της πολιτικής, που κατάλαβε την τεράστια, προπαγανδιστική δυναμική της λέξης «αλλαγή». Διέγνωσε καίρια ότι ο καθένας προσλαμβάνει τη λέξη επενδύοντας σε αυτήν όχι κοινές ανάγκες (ούτε καν τις εξόφθαλμες και κραυγαλέες), αλλά τις ατομικές του επιθυμίες και ορέξεις (τα […]

Πριν εννέα μέρες. Μέγα Σάββατο πρωί, στις εκκλησιές του (όποιου και όσου) ακόμα Ελληνισμού, γιορταζόταν η «Πρώτη Ανάσταση».

Σχηματικά και συμβατικά οριοθετούμε: άλλο το πεδίο της ύπαρξης και άλλο το πεδίο της συμπεριφοράς. Στο πεδίο της συμπεριφοράς ανήκει η συναλλαγή, η ρουτίνα, το συμφέρον, το συνοικέσιο, το ξεφάντωμα. Στο πεδίο της ύπαρξης ανήκει η γενναιοδωρία, το καινούργιο, η δημιουργία, ο έρωτας, η γιορτή. Ο Δημόκριτος αποφάνθηκε: «βίος ανέορτος, μακρά οδός απανδόχευτος»: Χωρίς εόρτιες […]