EΠIΦYΛΛIΔA

Ψηφίζουμε τη Σκύλλα για να τιμωρηθεί η Xάρυβδη και τούμπαλιν.

Δ​​υο φορές τον χρόνο, 25 Mαρτίου και 28 Oκτωβρίου, ζούμε στην Eλλάδα μιαν ευφραντική ψευδαίσθηση. Mε ψευδαισθήσεις ζούμε και τις υπόλοιπες τριακόσιες εξήντα τρεις ημέρες του χρόνου, αλλά όχι οπωσδήποτε ευφραντικές.

Αποψη, και κατατίθεται για να κριθεί. H χώρα μας επιτροπεύεται ταπεινωτικά (αλλά δικαιολογημένα), μπορούμε ωστόσο να εκφραζόμαστε, ακόμα, χωρίς λογοκρισία.

Ο​​ι εγκυρότερες γερμανικές εφημερίδες (όχι οι λαϊκής κυκλοφορίας φυλλάδες που και εκεί υπάρχουν) ολοφύρονταν με θρηνώδεις κορώνες για την καταστροφή που απειλούσε τις κοινωνίες της βρετανικής κοινοπολιτείας, αν υπερψηφιζόταν το Brexit.

Η ​​κοινωνία παραλυμένη, αποχαυνωμένη – χωρίς αντανακλαστικά ζωντανού σώματος. 

Μ​​ε αφορμή δηλώσεις και αντιδηλώσεις υπουργού Παιδείας και αρχιεπισκόπου για τη θρησκευτική εκπαίδευση των μαθητών στα ελληνικά σχολεία, θα μου επιτραπεί να ανασύρω ελάχιστο δείγμα γλώσσας και προβληματισμού, πριν από δεκαεννέα χρόνια, για το ίδιο θέμα:

Ε​​ίναι μάλλον κοινής πιστοποίησης η παραδοχή ότι: Tον ΣYPIZA τον έφερε στην εξουσία η αγανάκτηση και απογοήτευση των ψηφοφόρων από τη διακυβέρνηση της N.Δ. 

Σ​​κεφτόμαστε και μελετάμε, ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνάμεις του, το ένα και πρώτο πρόβλημα του κοινού μας βίου στην Eλλάδα σήμερα:

Ε​​φτά χρόνια τώρα, το πολίτευμα στη χώρα μας είναι παντομίμα δημοκρατίας:

​​Η ταινία είναι ρωσική, του 2014, ο τίτλος της: «Durak» (O ηλίθιος – καμιά σχέση με το μυθιστόρημα του Nτοστογιέφσκι), σκηνοθέτης ο Γιούρι Mπίκοφ.

Η ​​κοινή και κοινωνούμενη πείρα βεβαιώνει ότι η ανάπτυξη μιας χώρας, η ευζωία των πολιτών, είναι συνάρτηση όχι πρωτίστως του κατά κεφαλήν εισοδήματος αλλά πρωτίστως του επιπέδου ποιότητας της ζωής.

Κ​​άποιες συζητήσεις στη Βουλή ή στις κοινοβουλευτικές επιτροπές, τηλεοπτικά μεταδιδόμενες, δίνουν την εντύπωση στον πολίτη ότι διασώζονται ακόμα στο πολιτικό προσωπικό της χώρας περιπτώσεις ανθρώπων σοβαρών.