EΠIΦYΛΛIΔA

Η ​​εικόνα της ελλαδικής κοινωνίας σήμερα είναι διπρόσωπη. Πρόκειται, άραγε, για αινιγματικό σύμπτωμα ή ενδημική νοσηρότητα;

Ο ​​λόγος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης (περιεχόμενο και μορφή) δεν διαφέρει από τον λόγο του πρωθυπουργού – κάθε πολίτης μπορεί να το πιστοποιήσει. Προσπαθούν να διαφοροποιηθούν μόνο στο ποιος το «καλό» θα το κάνει «καλύτερα». 

Τ​​ο παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου, στη Ρωσία εφέτος (2018), είναι διαγώνισμα των εθνικών ομάδων του αθλήματος, που σημαίνει: των άριστων στην υφήλιο παικτών.

Κ​​​​αθαρή» έξοδος από τα μνημόνια – «θολή» έξοδος από τα μνημόνια – «χωρίς» μνημόνια η χώρα, αλλά «υπό επιτροπείαν» ασφυκτική ώς το 2060!

Κ​​άποτε η Ελλάδα ήταν η μοναδική βαλκανική χώρα που μετείχε στο ΝΑΤΟ. Τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας ήταν σύνορα του ΝΑΤΟ: οριοθετούσαν τον κόσμο της ελευθερίας απέναντι στον φρικώδη εφιάλτη του μαρξιστικού ολοκληρωτισμού. Ελευθερία τότε σήμαινε την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, όχι την αναιδέστατη ασυδοσία των «Αγορών».

Υ​​πάρχουν δύο παράγοντες (ή συντελεστές ή δεδομένα) του οργανωμένου (δημόσιου) βίου, με καίρια σημασία για την ύπαρξη και λειτουργία του, που είναι αδύνατο να αντικειμενοποιηθούν ως μετρητά μεγέθη και να αξιολογηθούν.

Τ​​ο ακαταμάχητο όπλο του κακοποιού είναι ο τρόμος-πανικός του θύματος. Μπροστά στην ωμή απειλή, το παγιδευμένο θύμα παραλύει. Και όσο πιο αιφνιδιαστική η απειλή τόσο πιο εξουθενωμένο παραλυτικά το θύμα.

Μ​​ας τρομάζει στην Ελλάδα σήμερα η καταστρατήγηση ή και κατάλυση θεμελιωδών προϋποθέσεων της οργανωμένης συνύπαρξης. Μας τρομάζει η αυθαιρεσία και ωμή βία, που υποδύονται τη «λογική αγανάκτηση», την αυτοδικία «εκ των πραγμάτων επιβαλλόμενη».

Α​​ντιγράφω. Από κείμενο Νεοέλληνα λογίου δημοσιευμένο για πρώτη φορά στην περίοδο 1902-1904: «Ελληνική Ιστορία δεν υπάρχει. Δι’ αυτό βασιλεύει τοιαύτη σύγχυσις και σύγκρουσις ιδεών εις όλα ανεξαιρέτως τα ιδικά μας πράγματα.

Ό​​,τι ονομάζουμε «ατομικό δικαίωμα» αφορά στο πεδίο της συμπεριφοράς: των πράξεων και των σχέσεων. Δεν έχει να κάνει με το πεδίο της ύπαρξης, τα δεδομένα φυσικά όρια του υπαρκτού. Εχω δικαίωμα να επιλέγω το κόμμα που ψηφίζω, την ιδεολογία που ασπάζομαι, το επάγγελμα που με ελκύει.

​Ε​χουμε «εθνικές επετείους». Δύο. Τι ακριβώς «γιορτάζουμε» σε μια εθνική επέτειο; Ενα γεγονός, συγκεκριμένα χρονολογημένο, που δήλωσε – φανέρωσε αυτό που θέλουμε να είμαστε, τη συλλογική μας ταυτότητα. Τουλάχιστον ως επιθυμία και στόχο.

Τ​​εκμήριο προχωρημένης κοινωνικής παρακμής είναι να χαμηλώνει συνεχώς ο πήχυς των φιλοδοξιών όσων αναλαμβάνουν ευθύνες ηγητόρων.