EΠIΦYΛΛIΔA

Κ​​άποτε, πριν από λίγα χρόνια, στην Ελλάδα, τον αρχηγό σε ένα κόμμα τον εξέλεγαν οι βουλευτές του κόμματος – εκλέκτορες, δηλαδή, πολιτικά έμπειροι (κατά τεκμήριο) και με άμεσο συμφέρον να έχουν μπροστάρη ικανό να τους οδηγήσει στην εξουσία.

Ο ​​όρος «νομιμοποίηση αυθαιρέτων» συνιστά νοηματική αντίφαση, δηλαδή παραλογισμό, α-νοησία, αναιρεί τη δυνατότητα συν-εννόησης.

Τ​​ο μάταιο κάθε καταγγελίας, το ατελέσφορο της διαμαρτυρίας παγιώνουν την παθητικότητα των πολιτών.

Ο​​ι προσπάθειες, επίμονα και θορυβώδικα δημοσιοποιημένες, να συγκροτηθεί ενιαίο κόμμα «Κεντροαριστεράς», είναι θέμα που δεν αφορά αποκλειστικά τους επαγγελματίες της πολιτικής.

Ο​​ι στατιστικές  (εύκολα προσβάσιμες στο «διαδίκτυο») βεβαιώνουν ότι το ποσοστό των πολιτών που διαβάζουν εφημερίδα είναι πια ασήμαντο και μειώνεται συνεχώς.

Υ​​πάρχουν ανιδιοτελείς εκσυγχρονιστές, χωρίς άλλο.

Α​​πό τη στιγμή που έφτασαν να συγκυβερνήσουν ο Aντώνης Σαμαράς με τον Eυάγγελο Bενιζέλο και ο Aλέξης Tσίπρας με τον Πάνο Kαμμένο, κάθε αντιπολιτευτική ρητορική έχει καταστεί αναξιόπιστη.

Η ​​δυναμική του δυτικού (παγκοσμιοποιημένου σήμερα) πολιτισμού ή «παραδείγματος» παραμένει ακαταμάχητη, θωρακισμένη με ορθολογισμό και τεχνογνωσία.

Ζ​​ητάμε να «προσελκύσουμε» στη χώρα μας επενδύσεις.

Ο​​ι εντυπώσεις υποκαθιστούν την πραγματικότητα: Το πρόβλημα είναι γενικευμένο, αφορά στο παγκοσμιοποιημένο «παράδειγμα». 

Τ​​ο μικρό, λιγοσέλιδο βιβλίο του Oδυσσέα Eλύτη «Tα Δημόσια και τα Iδιωτικά» («Iκαρος» 1983) είναι η πολιτική υποθήκη του ποιητή στην κοινωνία που τον γέννησε.

Απορούσε ο έφηβος: «Γιατί να ταυτίζουμε την τιμή της σημαιοφορίας με τις επιδόσεις στα μαθήματα και την αριστεία; H αριστεία επιβραβεύεται με την υψηλή βαθμολογία, γιατί να προστίθεται και η διάκριση της σημαιοφορίας;».