ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Το συναρπαστικό θέαμα της αμερικανικής προεκλογικής εκστρατείας έχει ξεκινήσει και το βίντεο της Χίλαρι μοιάζει περισσότερο με teaser νέου κύκλου επεισοδίων τηλεοπτικής σειράς, παρά με πολιτική ανακοίνωση.

Το σύνηθες τσίρκο της ηδονοβλεψίας έδωσε μία ακόμη από τις μεγα­λειώδεις παραστάσεις του, με τον κανιβαλισμό να αποτελεί βασική ψυχαγωγική ατραξιόν του.

Ηταν στα χρόνια της ευδαίμονος αφασίας, που εθιστήκαμε σε αυτό τον μη λόγο, πάντα επίφοβο να καταλήξει σε χειροδικία. Τότε εκχωρήθηκε εκ της πολιτικής σκηνής στην τηλεοπτική η αρμοδιότητα να διαμορφώνει κλίμα.

Δεν χρειάζεται πολύ για να φορτιστεί το σύμβολο συναισθήματα που έχουν σχέση με την αποδοχή, με τη θέση στην ομάδα των συνομήλικων και μετά με την οικογένεια.

Τα Μέσα από μόνα τους δεν είναι ούτε καλοπροαίρετα ούτε εξ ορισμού κακοπροαίρετα, αποτυπώνουν, καθρεφτίζουν και ναι, μεγεθύνουν το ελάττωμα, όπου αυτό υπάρχει.

Το πρόβλημα είναι ότι διαμορφώνεται ένας φαύλος κύκλος προτύπων και προκαταλήψεων, που μοιάζει να μην έχουν άλλη διαφορά, παρά μόνο την πλευρά την οποία θα επιλέξει ο καθείς να ενταχθεί και να υπηρετήσει.

Μπροστά στον πολτό του ευρωπαϊκού υπερθεά­ματος αυτών των ημερών, με τις πυρετώδεις διαβου­λεύσεις μιας Ευρώπης στο κατώφλι της διάλυσής της, βρεθήκαμε νοήμονες αυτοσαρκαζόμενοι και ανοήτως σαρκάζοντες στην ίδια «αίθουσα».

Οι εργαζόμενοι διαχωρίστηκαν σε «αντιστασιακούς» και σε «συμβιβασμένους». Το χειρότερο θα είναι να αναβιώσει εκείνο το κλίμα του «ρεβανσισμού» της παλιάς ΕΡΤ, απόρροια του κομματικών παρεμβάσεων.

Το μιντιακό υπερθέαμα μπορεί να έχει εθίσει το κοινό στους αλλεπάλ­ληλους συγκλονισμούς, αλλά ο δύσκολος ρόλος της πολιτικής, ειδικώς αυτές τις κρίσιμες για όλο τον κόσμο στιγμές, βρί­σκε­ται στη δική της προ­σγείω­ση στην πραγμα­τικότητα του εφικτού.

Τι σημαίνει το χέρι στην τσέπη κατά τις χειραψίες του Γιάνη Βαρουφάκη; Αγένεια, αμηχανία, υπερβολική αυτοπεποίθηση; Τι σημαίνει η ανατροπή της κουστουμαρισμένης ομοιομορφίας από ηλεκτρίκ πουκάμισα και δερμάτινα παλτό;

Ο προεκλογικός διάλογος των πολιτών περιορίστηκε σε συζήτηση για «τρενάκια» και «αεροπλάνα»,  για το αν έπαιξαν με φυσικότητα τον ρόλο του «πολιτικού με ανθρώπινο πρόσωπο» πολιτικοί, οι οποίοι εμφανίστηκαν να συνομιλούν με παιδάκια.

Πρωταγωνιστές πλέον των καινούργιων μύθων ήταν αυτοί, οι οποίοι διέθεταν τα προσόντα που επέβαλλε το μιντιακό θέαμα, μερικοί εκ των οποίων εισήλθαν θριαμβευτικά και στην πολιτική, ενώ οι υπόλοιποι συντηρούν το κλίμα.