ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Η διαρκής σύγχυση εικονικού και πραγμα­τικού οδηγεί, εντέλει, στη διολίσθηση από τη λογική στη σφαίρα της πίστης και του φανατισμού.

Σαν να είμαστε παγιδευμένοι στη σφαίρα του χρόνου, ακίνητοι, καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τον χειρότερο εαυτό μας, σαν να μην υπάρχει εξέλιξη.

Η παράδοση μιας στρεβλής αντίληψης για την τηλεόραση, η οποία την ήθελε μέσο της ευκολίας και της «αρπαχτής» και ως εκ τούτου άσχετο με την υψηλή τέχνη του σινεμά και του θεάτρου, εξακολουθεί να σκιάζει τις εγχώριες απόπειρες ανανέωσής της.

Ενας κόσμος τρελαμένος ανάμεσα σε πραγματικότητα και εικονική αναπαράστασή της, ανάμεσα σε σκηνοθεσία και αληθινές τραγωδίες, εθίζεται εντέλει όλο και περισσότερο σε μια φρίκη άνευ προηγουμένου.

Πολλά τα παραδείγματα, δυστυχώς, με ακρότητες που φτάνουν ώς τις εγκληματικές πράξεις από νιάτα, τα οποία έχουν φορτωθεί τις αδυναμίες, τους καημούς και τα ηθικά και συναισθηματικά κενά γονιών σαν να πρόκειται για «υψηλή κληρονομιά» της οποίας οφείλουν να φανούν αντάξια.

Είναι άραγε οι μέθοδοι των ταμπλόιντ φυλλάδων και του ριάλιτι οι καταλληλότερες για να συζητήσει ο κόσμος μας μια υπόθεση που αφορά τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης; Την υπόθεση της «υποβοηθούμενης αυτοκτονίας».

Τρομοκρατία, οικονομικό κραχ και ιοί κινητοποιούν τη συλλογική φαντασία ακριβώς επειδή πρόκειται για θεαματικά συμβάντα ενός πολιτισμού δομημένου στο αίσθημα ασφάλειας. Αφορούν τον πυρήνα της ύπαρξής του. Αυτόν απειλούν με αποσταθεροποίηση.

Ιδανικοί για να εκπροσω­πή­σουν, πόσο μάλλον μετά την υπέρλαμπρη γαμήλια ένωσή τους, τη σύγχρονη –χολιγουντιανής κατα­γωγής– μυθολογία για έναν κόσμο όπου η διαση­μότητα υπηρετεί τους ευγενέστερους σκοπούς του πολιτισμού του.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε συμφωνία με τα κράτη μέλη αποφάσισε σήμερα ότι δύο ειδικές ευρωπαϊκές αγορές τηλεπικοινωνιών θα παύσουν να υπόκεινται σε ρύθμιση και ότι δύο ακόμη αγορές πρέπει να επαναπροσδιοριστούν για να αντικατοπτρίζουν τις εξελίξεις στις αγορές και στην τεχνολογία.

Αυτό που έχει σημασία σε αυτές τις εποχές της μεγάλης σύγχυσης είναι να διαχωριστεί ο εθισμός από την ανοχή. Είναι και το δυσκολότερο, αλλά το μοναδικό βήμα προς την πρόοδο της μιντιακής δημοκρατίας.

Για ποια δημόσια τηλεόραση να μιλήσουμε σε μια χώρα όπου ουδείς νόμος και κανόνας εφαρμόστηκε ούτε καν για τη λειτουργία της ιδιωτικής, ενώ η περίφημη ανεξάρτητη αρχή ελέγχου της, το ΕΣΡ, επίσης λειτουργεί στα ακραία όρια της νομιμότητας.

Η περίπτωση Ολάντ δεν είναι ανεξάρτητη από το συνολικό πολιτικό περιβάλλον, από τις εγγενείς αδυναμίες της πολιτικής απέναντι στην παραπαίουσα ευρωπαϊκή και εν προκειμένω γαλλική οικονομία.