ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ

«Αν, συγκρινόμενη με την ιστορία του πλανήτη μας, η ζωή ενός ατόμου είναι τόσο σύντομη, ένα βλεφάρισμα όπως λένε, τότε το να είσαι υπέροχος, έστω και από την ημέρα που θα γεννηθείς έως την ημέρα που θα πεθάνεις, σημαίνει ότι είσαι υπέροχος μόνο πρόσκαιρα».

Οταν οι αδελφοί Νταρντέν γύριζαν την «Υπόσχεση» (1996) πέθανε ο Εμμανουήλ Λεβινάς (25.12.1995).

Πόσοι, εκτός της επιστημονικής κοινότητας, γνώριζαν τον Στίβεν Χόκινγκ το 1987; Κανένας, στην ουσία.

Στις 26 Μαρτίου 2021, επιτροπή υπό την προεδρία του ιστορικού Βενσάν Ντικλέρ (Vincent Duclert) παρέδωσε στον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμανουέλ Μακρόν τον φάκελο της έρευνάς της, 1.200 σελίδες, όπου, παρά τα πολλά κενά, τεκμηριώνεται αναλυτικά η τεράστια ευθύνη της Γαλλίας, και του προέδρου Μιτεράν προσωπικά, στη γενοκτονία 800.000 Τούτσι στη Ρουάντα, το 1994. Για […]

«Η ομορφιά μού δίνει μιαν αίσθηση πληρότητας, μέτρου, ειρήνευσης και παλλόμενης θρησκευτικής ταύτισης με την Πανουσία της ζωής (…) η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο».

«Οι μηχανές θα έχουν συναισθήματα, κι όσο περισσότερα θα μαθαίνουν για τα δικά μας συναισθήματα απ’ το Διαδίκτυο, τόσο πιο βαθιά θα γίνονται αυτά».

Στις 22 και 23 Σεπτεμβρίου 2006 η Ελληνική Ψυχαναλυτική Εταιρεία είχε διοργανώσει μια διημερίδα με θέμα «Βία στην Πόλη».

Στις 8 Μαρτίου κάθε χρόνο, μαζί με την επέτειο των γενεθλίων μου και τη Γιορτή της Γυναίκας, θυμάμαι και πάλι την ημέρα που ετοιμαζόμουν να ξεκινήσω το αξέχαστο ταξίδι μου ως διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου πίσω στο 1973.

Σε μια πόλη της Αργεντινής, όπου μας μεταφέρει ο Γκράχαμ Γκρην στο μυθιστόρημά του «Ο επίτιμος πρόξενος» (Νεφέλη, 1988 / The Honorary Consul, 1973), μικρή ομάδα ανταρτών από την Παραγουάη έχει σχεδιάσει να απαγάγει τον Αμερικανό πρέσβη και να ζητήσει την ανταλλαγή του με δέκα κρατούμενους συντρόφους τους.

Νύχτες, οι τρυφεροί στίχοι των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα ταξιδεύουν στο μυαλό μου: «αχ τι θα γίνει ετούτο το παιδί, έλεγε η μάνα μου κρυφά από μένα, έτσι όπως με έβλεπε μονάχο να νυχτώνω…/ όμως εγώ δεν ήθελα ούτε τσακάλι ούτε αρνί, ήθελα μόνο ένα δέντρο να είχα γεννηθεί».

Εχουμε εισέλθει στον νέο, ανά δεκαετία οριζόμενο, παπαδιαμαντικό ενιαυτό και, εξοφλώντας χρεωστικό υπόλοιπο που έχω από πέρυσι (βλ. σε αυτήν εδώ τη στήλη, 2.11.2020), θα γράψω λίγα λόγια για το διήγημα «Νεκράνθεμα» (α΄ δημοσίευση: «Ελεύθερον Βήμα», 6.6.1925).

Κάποτε βρισκόμαστε μπροστά στο αδιανόητο. Ο θάνατος έχει πάντα και μια τέτοια πλευρά, όχι μόνον ο δικός μας. Oσο και να τον έχεις σκεφτεί, άλλο τόσο μπορεί όταν συμβαίνει να γίνεται αισθητός σαν αδιανόητος: σαν να μην είχε περάσει ποτέ ξανά από τον νου σου, αυτός που αποτελεί κάποτε καθημερινό επισκέπτη.