ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

Σε αντίθεση με τη γενική εντύπωση ότι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις και πρωτοβουλίες, τολμώ την εκτίμηση ότι είναι πιθανότερο να προκαλέσει ουσιαστική πολιτική ακινητοποίηση.

Το παρασκήνιο της απόρριψης των σαρωτικών αλλαγών υπέρ των σημειακών «ενέσεων» στον ανασχηματισμό.

Ο κ. Παππάς διευκρίνισε ότι δεν εισηγείται «αυτοδιάλυση των κομμάτων και ενιαίο φορέα», αλλά στάθηκε στην ανάγκη εκλογικής συνεργασίας, φέροντας ως παράδειγμα το μέτωπο των αριστερών και των κεντροαριστερών δυνάμεων που συγκροτήθηκε στη Γαλλία. 

Ο αρχηγός της εθνικής Γαλλίας, το μεγαλύτερο αθλητικό είδωλο της χώρας, που γεννήθηκε σε φτωχό προάστιο του Παρισιού ως παιδί μεταναστών, υπερασπίστηκε τη διαφορετικότητα και τάχθηκε κατά των άκρων, ενόψει των βουλευτικών εκλογών.

Η πολιτική σταθερότητα δεν κινδυνεύει, ανησυχία για μεταρρυθμιστική κόπωση.

Οι συσχετισμοί ευνοούν την παραμονή της προέδρου της Κομισιόν, αλλά η πίεση από τη δεξιά πλευρά του ημικυκλίου θα επηρεάσει την ατζέντα της.

Στις 27 Μαΐου 2024 μίλησα στη Λεβέντειο Πινακοθήκη της Λευκωσίας για τις ευρωεκλογές στην Ελλάδα. Διάβασα ξανά την ομιλία αυτή και μου φάνηκε ότι εξηγεί το αποτέλεσμα… προκαταβολικά, γι’ αυτό σας παραθέτω τα κυριότερα σημεία της. «[…] Το κλίμα. Μέχρι σήμερα είχαμε συνολικά 9 ευρωεκλογές και 16 βουλευτικές εκλογές, ζωή να έχουμε. Δεν πρόκειται να σας κουράσω με ημερομηνίες.

H πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών μίλησε διά της σιωπής. Απείχε από την ψηφοφορία της περασμένης Κυριακής. Η συμμετοχή των εκλογέων ήταν μόλις 41%, δηλαδή πολύ μικρότερη από τη συμμετοχή στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου 2023 (συμμετοχή: 54%) Εχουν προταθεί μια συνήθης και μια πιο δραματική ερμηνεία για τη μεγάλη αποχή.

Οτι αδιάφορες, φαιδρές ή ναρκισσιστικές τηλεπροσωπικότητες μπορούν να εκλεγούν στην Ευρωβουλή το γνωρίζουμε εδώ και χρόνια. Πέρυσι, είδαμε ένα πιο σπάνιο φαινόμενο: την εκτόξευση ενός σχεδόν πολιτικά ανύπαρκτου προσώπου στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής. Η εκλογή Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε πόσο μπορεί να εκπλήξει μια ανοιχτή εκλογική διαδικασία στην εποχή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ).

Στο μακρινό 1993, εν μέσω έντονης εκλογολογίας, το ιστορικό περιοδικό «Αντί» (τεύχος 518) έκανε αφιέρωμα στο «απορριπτικό κόμμα», στο γεγονός δηλαδή ότι τα τότε αυξημένα ποσοστά των αναποφάσιστων, όσων επέλεγαν στις δημοσκοπήσεις το λευκό και όσων δήλωναν την πρόθεση να μην ψηφίσουν ήταν ενδείξεις δυσαρέσκειας, απάθειας και κυνικής αντιμετώπισης του πολιτικού φαινομένου.

Το αποτέλεσμα μπορεί να μη δικαιολογεί τους πανηγυρισμούς από το κόμμα της μειονότητας –και του βαθέoς τουρκικού κράτους– όμως χρήζει σίγουρα περαιτέρω ανάλυσης από τις πολιτικές δυνάμεις και την κυβέρνηση.

Η συζήτηση ξεκίνησε από την Κυριακή το βράδυ, δημιουργώντας μια άτυπη εσωκομματική διαμάχη. Οι κεντρώοι έσπευσαν να πουν πως οι κεντρογενείς ψηφοφόροι ήταν αυτοί που γύρισαν την πλάτη στην κυβέρνηση, λόγω καθυστερήσεων στις μεταρρυθμίσεις.