IΔEEΣ

Είπε μια αλήθεια ο κ. Αλέξης Τσίπρας στη μακρά συνέντευξη που έδωσε στον ΣΚΑΪ με τον κ. Αλέξη Παπαχελά και την κ. Σία Κοσιώνη. «Το 2015, όταν ανέλαβα, πήρα την εντολή –δεν είπα ψέματα στον ελληνικό λαό, είπα την αλήθεια– ότι θα συγκρουστώ» (2.7.2019).

Κάθε πολιτικός ηγέτης εύλογα θέτει το διακύβευμα των εκλογών όπως τον συμφέρει. Τα «διλήμματα» που διατυπώνει τονίζουν τις θεωρούμενες διαφορές με τους αντιπάλους του, αποσκοπώντας σε εκλογικά οφέλη. Το ερώτημα, ωστόσο, από τη σκοπιά του πολίτη, είναι πώς αξιολογούνται τα διλήμματα.

Οταν ξένοι συνάδελφοι με ρωτούν γιατί έχω αρνητική γνώμη για τον ΣΥΡΙΖΑ, τους εξηγώ ότι το πρόβλημα με την ελληνική Αριστερά δεν είναι τόσο ότι είναι Αριστερά, όσο ότι είναι «ελληνική». Τι εννοώ; Οι χρόνιες παθογένειες του δημοσίου βίου της Ελλάδας έχουν δημιουργήσει ένα αξιακό-θεσμικό καλούπι, το οποίο δίνει μορφή στην πολιτική πρακτική των κομμάτων.

Για τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Φίλη ένας από τους τρεις λόγους που οδήγησαν στη συντριπτική ήττα του κόμματός του ήταν «το ζήτημα του ύφους της εξουσίας. Ορισμένες συμπεριφορές δημιούργησαν μια απόσταση των πολιτών από τη διακυβέρνηση» (Θέμα FM, 27.5.2019). Αυτό είναι αληθές. Η αλαζονεία που εξέπεμπαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προς οποιονδήποτε δεν τους προσκυνούσε –είτε αυτοί ήταν στελέχη της αντιπολίτευσης, είτε ΜΜΕ, είτε δημοσκόποι– υπήρξε παροιμιώδης. 

Αναγκαίος όρος ορθής λειτουργίας του δικαιοδοτικού συστήματος είναι η γνωστική αυτοτέλειά του: οι δικαστικοί λειτουργοί να αποφασίζουν προεχόντως επί τη βάσει του νόμου (το «τέλος» του θεσμού), όχι με εξω-δικαιικά κριτήρια.

Ο Βασίλειος Ν. Μακρίδης σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και γενική θρησκειολογία και κοινωνιολογία της θρησκείας στα Πανεπιστήμια Ηarvard (ΗΠΑ) και Tübingen (Γερμανία). Δίδαξε θρησκειολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και το 1998 εξελέγη τακτικός καθηγητής θρησκειολογίας (με ειδίκευση στον ορθόδοξο χριστιανικό χώρο) στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Erfurt, στη Γερμανία, όπου εργάζεται μέχρι σήμερα.

Μόνον ένας λογοτέχνης σαν τον δικό μας Τάκη Θεοδωρόπουλο θα μπορούσε να το πει τόσο γλαφυρά: «Τα ελληνικά που μιλάμε, και αυτά στα οποία γράφουμε, δεν είναι παρά μια ταπεινωμένη εκδοχή της πανάρχαιας γλώσσας» («Η ταπείνωση των ελληνικών», «Καθημερινή» 28.4.2019).

Για τα δεδομένα ευρωπαϊκής χώρας, εκ πρώτης όψεως εκπλήσσει: οι συζητήσεις στη Βουλή των Ελλήνων, όταν δεν εγκλωβίζονται σε μια ξύλινη, συχνά φίλαθλη, φρασεολογία, γρήγορα μετατρέπονται σε ad hominem κριτική: εστιάζονται στο πρόσωπο του αντιπάλου.

Δεν ξέρουμε  τι υπήρχε στο μυαλό του Κύπριου ιλάρχου Ν. Μεταξά όταν δολοφονούσε αλλοδαπές γυναίκες, γνωρίζουμε όμως τι, πιθανώς, αισθανόταν. «Οταν τη σκότωνα ένιωθα ωραία», φέρεται να είπε στον ανακριτή.

Τον Σεπτέμβριο του 2017, πέντε έφηβοι 16 και 17 ετών από την αμερικανική πόλη Ασμπουρν στη Βιρτζίνια κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Είχαν ομολογήσει ότι αυτοί κηλίδωσαν με σπρέι τον τοίχο ενός ιστορικού κτίσματος του 1887, το οποίο μέχρι το 1958 λειτούργησε ως σχολείο εγχρώμων την εποχή του φυλετικού διαχωρισμού στις ΗΠΑ. 

Η εισχώρηση του Διαδικτύου στη ζωή μας και η συνακόλουθη πρόσβαση σε μεγάλο όγκο πληροφοριών έχουν καλλιεργήσει την αίσθηση ότι όλοι είμαστε ικανοί να κατανοήσουμε τι συνεπάγονται τα εμπειρικά δεδομένα των επιστημών.

Ο αείμνηστος Αμερικανός φιλόσοφος Ρίτσαρντ Ρόρτι παρατηρεί εύστοχα ότι η «εθνική υπερηφάνεια είναι για τις χώρες ό,τι είναι ο αυτο-σεβασμός για τα άτομα: μια αναγκαία συνθήκη για αυτο-βελτίωση».