IΔEEΣ

​​Ο δημοσιογράφος Μίλτον Μάγερ πρωτοπήγε στη Γερμανία το 1935. «Ως Αμερικανός, έβρισκα αποκρουστική την άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού. Ως Αμερικανός γερμανικής καταγωγής, ντρεπόμουν. Ως Εβραίος, συγκλονίστηκα. Ως δημοσιογράφος, γοητεύτηκα από το θέμα». 

Τις προάλλες έκανα μια μικρή δημοσκόπηση. Ζήτησα τη γνώμη μερικών φίλων (ανδρών και γυναικών) για τις κατηγορίες της Κριστίν Μπλέιζι Φορντ, καθηγήτριας Ψυχολογίας σήμερα, για σεξουαλική επίθεση που ισχυρίζεται ότι υπέστη από τον μεθυσμένο νεαρό Μπρετ Κάβανο, υποψήφιο για τη θέση ισόβιου ανώτατου δικαστή στις ΗΠΑ σήμερα, σε ένα μαθητικό πάρτι, όταν εκείνη ήταν 15 κι αυτός 17 ετών. 

Ζ​​ούμε σε μια χώρα που οι πολίτες της αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση με «δημοκρατικό τρόπο».

Η ​δημοκρατία παράγει δημαγωγούς όπως το σώμα χοληστερίνη – είναι αναπόφευκτο. Υπάρχει εξήγηση. Σε συνθήκες ομαλότητας, η δημοκρατία είναι το πολίτευμα στο οποίο ο ψηφοφόρος ελπίζει ότι, με την ψήφο του, θα συμβάλει να γίνουν τα πράγματα καλύτερα – και για τον εαυτό του και για τη χώρα.

​​Απρίλιος 2010. Ενας ευσταλής μεσήλικας πρωθυπουργός εκφωνεί διάγγελμα στον ελληνικό λαό. Του λείπει, ως συνήθως, το νεύρο. Το μήνυμά του, ρητορικά κοινότοπο, είναι εξαιρετικά δυσάρεστο. Η χώρα, αναγγέλλει, βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Δεν έχει άλλη επιλογή παρά να προσφύγει στην οικονομική βοήθεια των «μνημονίων».

Ε​​ντάξει! Φτηνά τη γλίτωσε η αναπληρώτρια εκπρόσωπος Τύπου της Ν.Δ. Σοφία Ζαχαράκη και δεν τιμωρήθηκε προκαταβολικώς (να φυλακιστεί δηλαδή ένα βράδυ στο πλαίσιο του αυτοφώρου) για όσα είπε σχετικά με τις δικαστικές περιπέτειες του δημοσιογράφου και εκδότη κ. Κώστα Βαξεβάνη.

​​Ήταν αναμενόμενο. Ο καθένας προβάλλει την αφήγηση που τον συμφέρει, χωρίς να αντιλαμβάνεται απαραίτητα την ειρωνεία που τη συνοδεύει. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει την έξοδο από το τρίτο μνημόνιο που η ίδια προκάλεσε. 

Δ​​εν θυμάμαι καμία φυσική καταστροφή τα τελευταία τριάντα χρόνια που δεν έγινε αντικείμενο σκληρής κομματικής αντιπαράθεσης, ιδιαίτερα αν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα. Ούτε μία.

Α​​ν κάνουν κάτι διαρκώς οι άνθρωποι, είναι να δίνουν λόγους γι’ αυτά που κάνουν.

​​Η χώρα πενθεί. Πολιτικοί, πολίτες και αρμόδιοι κινητοποιούνται. Οι πληγέντες προσπαθούν να συνέλθουν. Το ερώτημα είναι κοινό: πώς συνέβη το κακό; Και η ευχή κοινή: ποτέ ξανά. Το δυστύχημα είναι ότι τα αισθήματα αυτά τα έχουμε ξανανιώσει, παρόμοιες ευχές έχουμε ξαναδιατυπώσει.

Σ​​ε άρθρο του στην «Καθημερινή» (15/7/2018), ο Χαρίδημος Τσούκας χρησιμοποιεί φράσεις του φιλοσόφου Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν για να απαντήσει σε ερώτημα του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου και μέσω αυτού να σχολιάσει ζητήματα που αφορούν την αντιμετώπιση της συμφωνίας των Πρεσπών.

Τα απλά ερωτήματα είναι τα πιο ενδιαφέροντα. Μπορούν δύο έθνη να οικειοποιούνται τον ίδιο αυτοχαρακτηρισμό; Πώς είναι δυνατόν και ο Ελληνας κ. Νικόλαος και οι συγγενείς του στην ΠΓΔΜ να αυτοπροσδιορίζονται «Μακεδόνες»; Γενικότερα: τι δίνει νόημα σε μια έννοια; Αυτό το ερώτημα απασχόλησε έναν από τους μεγαλύτερους φιλόσοφους του 20ού αιώνα, τον Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν.