Ιστορία

Η Ελληνική Επανάσταση δεν ήταν η πρώτη στη μεταναπολεόντεια Ευρώπη. Προηγήθηκαν η ισπανική, η πορτογαλική και οι δύο ιταλικές. Μετά τις φιλελεύθερες επαναστάσεις της Ιβηρικής και της Ιταλικής χερσονήσου, ήρθε η ώρα της Βαλκανικής.

Κλείνει μία δεκαετία από την 11η Μαρτίου 2011, όταν ένα άγνωστο τοπωνύμιο μπήκε στο λεξιλόγιό μας. Φουκουσίμα, που στα ιαπωνικά σημαίνει «ευτυχισμένο νησί» και στη δική μας γλώσσα θα ηχούσε κάτι σαν «Χρυσονήσι» ή «Αγαθονήσι». Ενα τοπωνύμιο που έμελλε να γίνει συνώνυμο ενός μεγάλου πυρηνικού ατυχήματος. Σήμερα γνωρίζουμε ότι οι ραδιολογικές συνέπειες του ατυχήματος έχουν […]

Με αφορμή την κυκλοφορία του τόμου «The Greek Revolution. A Critical Dictionary» από τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, ο Πασχάλης Κιτρομηλίδης, ο οποίος επιμελήθηκε το εγχείρημα μαζί με τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά, μιλάει στην «Κ».

Ηταν Σάββατο, περίπου 12 το μεσημέρι, όταν από τα κρατικά δίκτυα πληροφορηθήκαμε πως o πρωθυπουργός Ανδρ. Παπανδρέου πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Χρήστο Σαρτζετάκη.

Τι πιστεύουν οι πολίτες για τον χαρακτήρα, τις προσωπικότητες και τη στάση των ξένων δυνάμεων στην Επανάσταση – Ποιο θεωρούν το σημαντικότερο επίτευγμα της χώρας, 200 χρόνια μετά.

Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος (ΚΙΣΕ), σε ανακοίνωσή του «αποδοκιμάζει τον απαράδεκτο και ανυπόστατο παραλληλισμό των συνθηκών του Άουσβιτς με τη ζωή σε μια δημοκρατική χώρα όπως η Ελλάδα».

Η ιστορική έρευνα καταδεικνύει ότι δεν αφορούσε τους Μικρασιάτες πρόσφυγες, αλλά τους προερχόμενους από τον Καύκασο.

Από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Μαθητές της Γερμανικής Σχολής Αθηνών αναζήτησαν στοιχεία για το εθνικοσοσιαλιστικό παρελθόν της.

Ο διαβόητος «σφαγέας της Θεσσαλονίκης» υπεύθυνος για την εξόντωση 130.000 Εβραίων, Άλοϊς Μπρούνερ ενδέχεται το καλοκαίρι να κηρυχθεί οριστικά νεκρός.

Δεν διανύουμε ασφαλώς την κρισιμότερη φάση της εθνικής μας Ιστορίας.

Ενα σημαντικό πολιτικό στοιχείο της μετεμφυλιακής Ελλάδας ήταν το λεγόμενο «παρακράτος», όρος που περιέγραφε εξωθεσμικούς μηχανισμούς οι οποίοι συνδέονταν παρασκηνιακά με κρατικούς παράγοντες, κυρίως στο παλάτι και στις Ενοπλες Δυνάμεις – ένα είδος «παραεξουσίας» δηλαδή. Οι παρεμβάσεις του ήταν συνήθως βίαιες και στο στόχαστρο βρισκόταν το Κέντρο και ιδίως η Αριστερά. Η δολοφονία του βουλευτή […]