ΚΑΤ' ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ

Αν πιστέψουμε τους Ρώσους, η στρατιωτική, διπλωματική και πολιτική παρουσία των οποίων μετατρέπει τη μεγάλη χώρα τους σε κράτος-εγγυητή του καθεστώτος Ασαντ, δεν υπάρχουν τα παιδάκια και όσοι άλλοι επλήγησαν από τα χημικά.

Πριν από αρκετές εβδομάδες (28 Ιανουαρίου), έγραφα για μία από τις τρεις συμφωνίες που χρειαζόμαστε για να διασφαλίσουμε καλούς οιωνούς: «το Νέο Πρόγραμμα θα έχει συγκεκριμένους και μετρήσιμους στόχους, κατανεμημένους στον χρόνο και με προκαθορισμένη μέθοδο επιτήρησης».

Οσο βγαίνουμε από το πλαίσιο ελέγχων και η παρουσία των τροϊκανών περνά απαρατήρητη, αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τις επικίνδυνες αδυναμίες της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Το μνημόνιο ήταν, ειδικά για την παρούσα κυβέρνηση, ένας σίγουρος οδηγός διακυβέρνησης.

Πόλεμος με την Τουρκία δεν θα γίνει! Δεν υπάρχει καμία αντικειμενική αιτία. Μόνον από λάθη διαχείρισης της διαρκoύς μεταβλητής αλλά πάντοτε οξείας διπλωματικής έντασης μεταξύ της Τουρκίας και όλων (σχεδόν) των γειτόνων της θα μπορούσε να σημειωθεί κάποιο επεισόδιο, παρόμοιο με εκείνο του 1996.

«Και τι του λέει τότε ο δικός μας; “Πρόσεχε, Ερντογάν, διότι η Ελλάδα έχει πρωθυπουργό και όχι σουλτάνο”. Πέντε-μηδέν, δικέ μου. Πέντε-μηδέν. 

Οι πολιτικές συγκρούσεις αποκρύπτουν το πραγματικό πρόβλημα. Χρειάζονται τεράστιες επενδύσεις, κυρίως σε δύο τομείς: στα δίκτυα και στην οργάνωση. Καμία κυβέρνηση δεν θα επιτύχει αν δεν εμπιστευθεί μεγάλες διεθνείς εταιρείες να βάλουν κεφάλαια και να οργανώσουν τη δουλειά.

Διολισθαίνει η χώρα σε κρίση και εμπλοκή με αφορμή κρίσιμα διπλωματικά θέματα. Κανείς δεν μας προειδοποίησε και μάλλον κανείς δεν έχει υπολογίσει τις συνέπειες.

Σην εκπομπή «Ιστορίες» (ΣΚΑΪ TV) για την πορτογαλική εμπειρία, που ετοίμασε ο Παύλος Τσίμας και οι άλλοι πολύτιμοι συντελεστές, βρίσκει κανείς όλα όσα χρειάζεται για να κατανοήσει γιατί τα «καταφέραμε» τόσο χάλια, εκεί που οι άλλοι τα κατάφεραν τόσο καλύτερα.

Η ποσότητα ρεαλισμού, που χρειάζεται κανείς για να διαβάσει έρευνες της κοινής γνώμης σε ζητήματα της τρέχουσας πραγματικότητας που ζήσαμε και ζούμε, είναι απελπιστικά μεγάλη. 

H xώρα παλεύει πάντα με τον λαϊκισμό. Σαν κατάρα, ο λαϊκισμός μάς κυνηγά και περιορίζει τις επιτυχίες μας, φαλκιδεύει τα κεκτημένα, υπονομεύει τις προοπτικές μας, εμποδίζει τις τόσο απαραίτητες διορθώσεις.

Πολιτικός αρχηγός διατυπώνει μια σημαντική θέση και όμως κανείς δεν ασχολείται· ούτε καν οι δικοί του. Απευθυνόμενος μάλιστα σε νέους, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε κάτι σημαντικό επί της ουσίας της πολιτικής: «Δεσμεύομαι, λοιπόν, ότι με τη δικιά σας εμπιστοσύνη, θα καταργήσουμε τον υποκατώτατο μισθό των 510 ευρώ και θα ισχύει ο ίδιος κατώτατος μισθός για όλους».

Λ​​ίγο προτού προειδοποιήσει για τον επερχόμενο Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ερντογάν Πασά κατήγγειλε την Ευρώπη επειδή έδωσε χείρα βοηθείας στην Ελλάδα ύψους 400 δισ. ευρώ όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση.