ΚΑΤ' ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ

Είμαι πεπεισμένος ότι αν άφηναν στον πρωθυπουργό την ηρεμία που απαιτείται για να ζυγίσει τις επιπτώσεις της μη αξιολόγησης, θα προτιμούσε να κλείσει τη συμφωνία μέχρι τη Δευτέρα.

​​«Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει», λένε όσοι γνωρίζουν πόσο επηρεάζουν τη ζωή των ανθρώπινων κοινωνιών η αναποφασιστικότητα, η έλλειψη στιβαρών πεποιθήσεων και, τελικώς η τεμπελιά.

Αν πιστεύετε ότι η διαπραγμάτευση είναι ένα παζλ για γερούς λύτες, κάνετε –φοβάμαι– λάθος. Για γερά νεύρα, ίσως!

Το πιο επίκαιρο «σύνθημα» είναι η… κατάργηση του μνημονίου. Δεν θα βγούμε ποτέ από την κρίση αν δεν αποφασίσουμε ότι οφείλουμε να δώσουμε ένα τέλος στη μνημονιακή περίοδο.

Στην 5η σελίδα της έκθεσης του ΔΝΤ για την ελληνική οικονομία και μόλις στην πρώτη παράγραφο υπάρχουν δύο διαγράμματα. Στο πρώτο βλέπουμε την εξέλιξη στην περίοδο 2009 – 2015 δύο κρίσιμων μεγεθών: του ισοζυγίου πληρωμών με τη διεθνή αγορά και του πρωτογενούς δημοσιονομικού ισοζυγίου.

Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει ολόκληρη η έκθεση επί της οποίας έγινε χθες η όλη συζήτηση μεταξύ των μελών του διοικητικού συμβουλίου του ΔΝΤ.

Ο Μάρτιος πλησιάζει. Αν η κυβέρνηση δεν κλείσει την πληγή που άνοιξε με τη δεύτερη αξιολόγηση, η οικονομία θα καταβυθιστεί στη δυστυχία που φέρνει η απογοήτευση όταν όλα έδειχναν ότι θα τα είχαμε καταφέρει καλύτερα.

Η συζήτηση για το «αφορολόγητο» φαίνεται να προκαλεί τη μεγαλύτερη ανησυχία στις γραμμές της σχετικής πλειοψηφίας.

Κανείς, τουλάχιστον όχι μέχρι προσφάτως, δεν θα πίστευε ότι ένας στους δύο που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ (το 47% στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015) θα έλεγε ότι μια μείωση των φόρων «θα τον έκανε να δει το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία»!

Κάποιος πρέπει να μιλήσει για τη δραχμή στον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της σχετικής πλειοψηφίας.

Είναι καταθλιπτικό! Ασχολήθηκα, συμπτωματικά, με τα θέματα της επικαιρότητας τέτοιες μέρες πριν από έναν χρόνο.

Ολοι πλέον έχουν να πουν κι από κάποιο «ψέμα» που ειπώθηκε πριν από τις εκλογές, τη διετή επέτειο των οποίων «εορτάζει» ο κ. πρωθυπουργός (αδυνατώ να κατανοήσω το εορταστικό περιεχόμενο, πλην βεβαίως της γλυκυτάτης εξουσιολαγνείας…).