ΚΑΤ' ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ

Ο Μπιλ Κλίντον προχώρησε σε ελαφρύ ασπασμό προς την κυρία Αγγελοπούλου, που είχε αναλάβει να πει δυο λόγια για το καλωσόρισμα. Του Ελληνα πρωθυπουργού, βεβαίως, ο οποίος, συνεσταλμένος, αρκέστηκε σε ένα «thank you», στην αγγλική, of course, πλήρως εμβαπτισμένος στον ρόλο του.

Η θρασύτητα και ο αυταρχισμός των πολιτικών πιστοποιείται πλήρως όταν έρχεται η ώρα του φόρου. Στην ίδια γραμμή με τους προκατόχους της, η κυβέρνηση της δεύτερης ευκαιρίας δεν αφήνει ούτε μια «ευκαιρία» στους πολίτες-ψηφοφόρους-φορολογουμένους.

Η (ευτυχής) κατάρρευση των δραχμιστών αποτελεί ένα πολύτιμο παρελκόμενο της νίκης Τσίπρα. Πιστεύω ότι η επιβεβαίωση της κυριαρχίας του πρωθυπουργού στην πολιτική σκηνή οφείλεται σε τρία στοιχεία.

​«Χρόνου φείδου» έλεγε ο Χίλων πριν από 2,5 χιλιάδες χρόνια, αλλά ο πρωθυπουργός δεν δείχνει να συμμερίζεται την προτροπή. Τουλάχιστον όχι με την ίδια προσήλωση που δείχνει στην αξιοποίηση του πολιτικού καιροσκοπισμού.

Η «σοφία» του λαού αναδεικνύεται πάντοτε· ανεξαρτήτως του αποτελέσματος. Ακόμη κι όταν, πάντοτε εν τη σοφία του, διακινδυνεύει τα στοιχειώδη.

Η κοινή γνώμη επιχειρεί μια νέα, απότομη, μεταστροφή των διαθέσεων και προτιμήσεών της. Στις εκλογές του Ιανουαρίου μια ευρεία πλειοψηφία πολιτών εμφανιζόταν πρόθυμη να δοκιμάσει τα όρια της σχέσης μεταξύ Ελλάδας και Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Μια πλευρά του ζητήματος, που συζητείται με ιδιαίτερη οξύτητα κατά την προεκλογική περίοδο, αφορά στο κατά πόσον το χρέος ήταν «βιώσιμο». Οι επικριτές των πολιτικών σταθεροποίησης, υποστηρίζουν ότι το χρέος δεν ήταν βιώσιμο ούτε την άνοιξη του 2010, ούτε πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου.

Με το ζήτημα του χρέους επιχειρείται ευρύτατη λαθροχειρία. Η χονδροειδής προσέγγιση συνοψίζεται στο απλοϊκό «Οι λαοί δεν χρωστούν τίποτε, άρα δεν πρέπει να πληρώσουν τίποτε».

Παραπονούνται πολλοί, ότι οι μεταξύ αρχηγών πολιτικές συζητήσεις στην τηλεόραση δεν έχουν την απαιτούμενη ζωντάνια. Εχουν δίκιο. Ομως, σκοπός των εκπομπών αυτών δεν είναι η αντιπαράθεση, αλλά η ενημέρωση. Τα κόμματα προσέρχονται υπ’ αυτόν τον όρο.

Ο πιο απλός τρόπος για να μετρήσουμε την επιβάρυνση που μας επιβάλλουν οι πολιτικοί μέσω των φόρων είναι η μεταβολή των συνολικών εσόδων του κράτους, σε συνδυασμό με την αναλογία τους προς το εγχώριο προϊόν.

​«Εκείνο που επιβάλλεται για να υπάρξει μια πιο δίκαιη κοινωνία είναι να βελτιώσει η Ελλάδα τον σχεδιασμό του συστήματος της κοινωνικής πρόνοιας που διαθέτει, ώστε να υπάρχει ένα γνήσιο δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας το οποίο θα διοχετεύει με στοχοθετημένο τρόπο τους πενιχρούς πόρους σε εκείνους τους συμπολίτες μας που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη».

Ποιος τολμά να τα βάλει με έναν φιλελεύθερο; Κανείς! Λιγότερο από όλους οι «αριστεροί». Γι’ αυτό τους βολεύει τόσο πολύ η πινακίδα που βάζουν, ως να επρόκειτο για το περιβραχιόνιο των ναζιστών, στους ιδεολογικούς αντιπάλους τους.