ΚΑΤ' ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ

«​​Το να προετοιμάζεται κανείς για κάτι που μπορεί να συμβεί δεν αποδεικνύει ότι θέλει κιόλας να συμβεί», γράφει ο νομπελίστας-αρθρογράφος Πωλ Κρούγκμαν στο ιστολόγιο που τηρεί εντός της εφημερίδας New York Times. Πάντα έτοιμος να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

«Ο Γκαλμπρέιθ είπε στον Βαρουφάκη ότι το ένστικτό του έκανε λάθος σε ό,τι αφορά τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος. Το ΟΧΙ θα κέρδιζε, παρά το κλείσιμο των τραπεζών. Πολλοί Ελληνες δεν είχαν πλέον τίποτε να χάσουν και πολλοί άλλοι είχαν καλύψει τον κίνδυνο που διέτρεχε η χρηματική τους περιουσία, ίσως αγοράζοντας ένα αυτοκίνητο. «Ισως», είπε ο Βαρουφάκης».

«Αλίμονο αν δεν υπάρχουν τέτοια εναλλακτικά σενάρια, ώστε να είμαστε έτοιμοι για όλα τα ενδεχόμενα» λένε πολλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ υπερασπιζόμενοι την αλαζονεία των κ. Βαρουφάκη και πολλών άλλων «συντρόφων».

Ο Τσου Εν Λάι -θύμισε με την προχθεσινή κρίσιμη ομιλία του στο Κοινοβούλιο ο νέος υπουργός Οικονομικών-, μεγάλη φυσιογνωμία της Κίνας, όταν του ζητήθηκε να αξιολογήσει τις επιπτώσεις της Γαλλικής Επανάστασης, είπε: «Είναι πολύ νωρίς για να την κρίνουμε».

Το ζήτημα του χρέους κυριάρχησε και συνεχίζει να κυριαρχεί στην πολιτική συζήτηση. Χρησιμοποιείται, με κάθε ευκαιρία, για την εμπέδωση ισχυρών συμπερασμάτων ως προς την ορθότητα ή τις αποτυχίες της ακολουθούμενης πολιτικής.

Ακουσα, όπως ίσως κι εσείς, να διατυπώνουν οι εταίροι την ανησυχία τους για την πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα. «Πρέπει να γνωρίζουμε ποιος και με ποια επιμονή θα εφαρμόσει τη συμφωνία», φέρονται ανησυχούντες κάποιοι από τους ηγέτες του Ευρωσυμβουλίου.

Είναι πρακτικώς αδύνατον να κάνουμε πίσω. Τα κατ’ εξακολούθησιν λάθη των πολιτικών μας και ειδικότερα του σημερινού σχήματος, στρίμωξαν τη χώρα στην πιο δύσκολη θέση.

Λέγουν ορισμένοι ότι «μια κακή συμφωνία, είναι προτιμότερη από καμία συμφωνία». Αντιλαμβάνομαι τι εννοούν, αλλά, παρόλη την αγωνία των στιγμών, μια «κακή συμφωνία» παραμένει πάντοτε μια «κακή συμφωνία».

Δεν μπορώ, ούτε αυτήν τη στιγμή, να πιστέψω ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει κοροϊδεύσει τους πάντες και πως, τελικά, μπροστά στο συντριπτικό βάρος της διακυβέρνησης, είναι έτοιμος να ρίξει το εθνικό σκάφος στα βράχια της δραχμής.

Οπως όλοι μας, έτσι κι εγώ έχω μια θεωρία που με βολεύει να εξηγώ τα ανεξήγητα της εθνικής συμπεριφοράς μας. Σύμφωνα με τη «θεωρία» αυτή, χωρίζω τον πληθυσμό σε τρία-τρίτα.

Η κάλπη επιβεβαίωσε αυτό που ήδη γνωρίζαμε: μια ισχυρή πλειοψηφία των ψηφοφόρων δηλώνει αντίθετη σε παράταση των πολιτικών λιτότητας. Ταυτόχρονα όμως, επιβεβαίωσε ότι μια εξίσου ισχυρή μειοψηφία είναι έτοιμη να μετριάσει τις επιπτώσεις της λιτότητας επί των αδυνάτων, δηλαδή να πληρώσει ξανά, αρκεί να μείνουμε στο ευρώ.

Οι μύθοι είναι χρήσιμοι. Μπορεί όμως να έχουν καταστροφικά αποτελέσματα. Οπως ο μύθος ότι εφόσον ψηφίσουμε «Οχι», εγκαταλείψουμε το σκληρό περιβάλλον του ευρώ και επιστρέψουμε στη δραχμή, τα δάνεια θα «κουρευτούν». Είναι δυνατόν να γίνει αυτό;