ΚΑΤ' ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ

Ισοδυναμεί η ρευστότητα της οικονομίας, με τη ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος; Οχι υποχρεωτικώς, όχι πάντοτε. Ομως, η οικονομία στεγνώνει πολύ γρήγορα, αν στεγνώσει το σύστημα.

Η κατάρρευση των εσόδων του κράτους θα έπρεπε να έχει προβληματίσει τους πολιτικούς. Το κράτος έχασε 4 δισεκατομμύρια περίπου και αναμένω ότι θα χάσει περί τα 6 ακόμη δισ. μέσα στο πρώτο τρίμηνο. Ισως και περισσότερα, αν η επόμενη κυβέρνηση δεν πάρει επείγοντα μέτρα για να σταματήσει την αιμορραγία.

​Μεά την 25η Ιανουαρίου, όσο κι αν φωνάξουμε «Γ… την ατυχία μου», τίποτε δεν θα αλλάξει. Γιατί θα είναι πλέον αργά. Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα γυρίσει να ασχοληθεί μαζί μας, όταν έχουμε με τόση σαφήνεια προειδοποιηθεί.

Πρέπει να φοβούνται οι πολίτες ένα «επεισόδιο ρευστότητας»; Σε τι διαφέρει αυτό από μια κρίση πληρωμών; Είναι υποχρεωμένες οι τράπεζες να δανείζουν το κράτος;

Οσο πλησιάζει η ημέρα των εκλογών, καθίσταται προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει πέσει στην παγίδα που έστησε στους Σαμαρά-Βενιζέλο.

Ολα δείχνουν πως η κάλπη δεν θα δώσει χρήσιμη απάντηση στα ζητήματα της στιγμής, αφού η πλειοψηφία των ψηφοφόρων παραμένει «τυφλωμένη από θυμό».

Αυτό που ζητούν οι Ευρωπαίοι από το κόμμα του κ. Τσίπρα είναι η, χωρίς αστερίσκους και δυσνόητες «αριστερές» περιστροφές, πλήρης ομολογία πίστης στο πλαίσιο λειτουργίας της Ζώνης του Ευρώ.

Στη ρητορεία της αντιπολίτευσης κυριαρχεί μια εσφαλμένη παραδοχή για την κατάσταση της χώρας.

Τις τελευταίες ημέρες, στελέχη της αντιπολιτεύσεως σημειώνουν με ικανοποίηση δηλώσεις Ευρωπαίων πολιτικών και ανώτερων τεχνοκρατών, οι οποίες επαναλαμβάνουν το αυτονόητο: «Θα συζητήσουμε με την κυβέρνηση που θα επιλέξουν οι Ελληνες πολίτες».

Ο λαϊκισμός κατήγαγε μια ακόμη νίκη επί των λαϊκών συμφερόντων. Δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση, στο βάθος του ιστορικού χρόνου, που να έχουν κερδίσει οι πολλοί, οπουδήποτε στον κόσμο, όταν εμπιστεύτηκαν στους λαϊκιστές την εξουσία.

Ε​​ίναι προφανές ότι, σε όχι μακρό χρονικό διάστημα, η Ελλάδα πρέπει να κλείσει μια συμφωνία με την τρόικα. Οσο απομακρυνόμαστε από το πλαίσιο διαλόγου, τόσο θα παρατείνεται η εμπλοκή μας στα δεσμά του Μνημονίου.

Η​​ Δημοκρατία είναι πανάκριβη. Χρειάζεται, για παράδειγμα, περισσότερος χρόνος στη δημοκρατική λήψη κρίσιμων αποφάσεων απ’ ό,τι θα χρειαζόταν ένα αυταρχικό καθεστώς. Η κοινοβουλευτική δημοκρατική μέθοδος έχει υψηλό κόστος. Κυρίως όταν χρειάζεται να εφαρμοστούν αντιδημοφιλή μέτρα.