ΚΑΤ' ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ

Αν δεν γνωρίζεις καλά τη χώρα, είναι λογικό να εκπλήσσεσαι όταν διαπιστώνεις την αδιαφορία με την οποία υποδεχτήκαμε την επιστροφή της οικονομίας σε τροχιά αύξησης του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος. Ακόμη και το υπουργείο Οικονομικών ή το Μαξίμου σκέφτηκαν να το πουν αργά το απόγευμα.

Είναι πραγματικά λυπηρό να διαπιστώνει κανείς πόσο λίγο σέβονται τα κράτη-μέλη τις από κοινού λαμβανόμενες αποφάσεις τους. Αποτελεί πραγματικό λόγο της κακοδαιμονίας στην οποία βολοδέρνει η Ευρωζώνη.

Από τον περασμένο Μάρτιο, όταν έκλεισε ο τελευταίος έλεγχος της τρόικας, η Ελλάδα άρχισε να ανακτά τη χαμένη εμπιστοσύνη των αγορών. Η απορροφητικότητα των ευρωπαϊκών κονδυλίων βελτιώθηκε και νέα ευρωπαϊκά κεφάλαια ενίσχυσαν την προοπτική εξόδου από την ύφεση.

Ας υποθέσουμε, για τις ανάγκες του διαλόγου, ότι κατόπιν επίπονης διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, μια νέα ελληνική κυβέρνηση επιτυγχάνει τη Συμμετοχή του Κρατικού Τομέα (OSI) στη μακρόπνοη αντιμετώπιση της μεγίστης κρίσης του ελληνικού χρέους.

Η Ελλάδα ζητεί μια στολή εξόδου από το Μνημόνιο, ραμμένη στα μέτρα της. Δεν θα υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα, αν η προσέγγιση αυτή δεν δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα από όσα επιδιώκει να αντιμετωπίσει.

Αναγνωρίζεις έναν καλό πολιτικό όταν κατορθώνει να σου εξηγήσει με απλό και παραστατικό λόγο τις προκλήσεις της εποχής μας, να σε «παρασύρει» στην υποστήριξη φιλόδοξων ίσως και δύσκολων στόχων, να πάρει πάνω του μια δύσκολη στιγμή.

Δύσκολα θα πείσω κάποιους από τους γνωστούς και φίλους, τους οποίους παρότρυνα, όλ’ αυτά τα χρόνια, να κάνουν κουράγιο, ότι δεν θα είχαν πράξει ορθότερα αφήνοντας τα πάντα απλήρωτα.

Εκανα υπομονή μερικά εικοσιτετράωρα, μήπως κι ακούσω κανέναν πολιτικό να ζητεί το, κατά τη γνώμη μου, αυτονόητο σε ό,τι αφορά τα δεσμευμένα κεφάλαια για τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος.

Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, υποψήφιος ευρωβουλευτής και όχι ο νυν βουλευτής, δημοσιογράφος στην ιστορική εφημερίδα της ΕΔΑ, τον οποίο ξεχωρίζω για μια κάποια αίσθηση «αριστερού» χιούμορ, έθεσε, στα σοβαρά, το εξής ερώτημα…

Σ​​ε μια τόσο μεγάλων διαστάσεων χρηματοπιστωτική κρίση, δεν ήταν καθόλου δεδομένο ότι οι ελληνικές τράπεζες θα έμεναν όρθιες. Το πιθανότερο ήταν να είχαν «σκάσει». Αν αυτό είχε συμβεί, η ζημία θα είχε φτάσει μέχρι τον τελευταίο αποταμιευτή και μέχρι το τελευταίο ευρώ των καταθέσεών του.

Πριν από λίγες ημέρες η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία ανακοίνωσε τα στοιχεία για το κρατικό έλλειμμα και το χρέος των κρατών-μελών της Ενωσης.

Εδώ και πολύ καιρό, οι «απαιτήσεις» της τρόικας δεν αφορούν περικοπές κρατικών δαπανών, ούτε αύξηση των φόρων. Με δυο λόγια, οι τεχνοκράτες της τριμερούς δεν είναι πρεσβευτές της λιτότητας.