ΚΑΤ' ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ

Η ​​κομματική σύναξη του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι οι σχέσεις του Αλέξη Τσίπρα με το κόμμα του δεν είναι ρόδινες. Φίλης, οι «53+» και άλλοι ριζοσπάστες της πάλαι ποτέ «Αριστεράς» έχουν συγκροτήσει μηχανισμό που «τραβά από το μανίκι» τον πρωθυπουργό.

Α​​ποτελεί παλαιότατη πεποίθησή μου και την επαναλαμβάνω κάθε φορά που βρίσκω την –πάντοτε αρνητική– ευκαιρία: ένα καλύτερο κράτος, αν το είχαμε, θα εξυπηρετούσε τους ίδιους τους πολιτικούς. Οχι μόνον εμάς τους πολίτες, που το έχουμε ανάγκη και το πληρώνουμε πανάκριβα.

H ​​σημασία των διπλωματικών συγκρούσεων δεν έχει αρκούντως κατανοηθεί. Κατά τη γνώμη μου, η περιπλοκότητα των διεθνών σχέσεων, που είναι η γεωπολιτική των σχέσεων μεταξύ μεγαλύτερων και περιφερειακών δυνάμεων, μας διαφεύγει. Η διπλωματική ιστορία αποτελεί πεδίο του ανθρώπινου πολιτισμού στο οποίο ισχύουν λίγοι και, μέχρι την εποχή μας, άγραφοι, διμερείς και ασταθείς κανόνες.

Τ​​α στοιχεία τριών μελετών, που δημοσιεύτηκαν τελευταία για το δημογραφικό, συγκλίνουν σε μεγάλο βαθμό: η Ελλάδα έχει τον έκτο γηραιότερο πληθυσμό στον κόσμο, ο ρυθμός γονιμότητας (1,3 παιδί ανά μητέρα) είναι από τους χαμηλότερους στον κόσμο, το ετήσιο φυσικό ισοζύγιο είναι αρνητικό, το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται και ο πληθυσμός της χώρας το 2050 θα ανέρχεται σε 7-8,5 εκατομμύρια.

Στην Οικονομική Γεωγραφία, έναν υπέροχο κλάδο των ανθρωπιστικών σπουδών, συνηθίζουν κάποιες παράξενες απεικονίσεις της σύνθετης πραγματικότητας μέσα στην οποία μεγαλώσαμε.

​Μία από τις χειρότερες «παραδόσεις» του κομματικού κράτους είναι η από άμβωνος της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης υποσχεσιολογία παροχών. Τα πολλά τελευταία χρόνια, ακόμη και πριν ξεσπάσει η κρίση, το φαινόμενο του πρωθυπουργού που «υπόσχεται να μοιράσει λεφτά», και δι’ αυτού του τρόπου να βάλει σε δύσκολη θέση την αντιπολίτευση, είχε εκλείψει.

Προς τι η έκπληξη και η ταραχή; Λες και δεν ξέρουμε πώς μαζεύονται οι υπογραφές. Κάποιος γράφει ένα κείμενο και μετά φτιάχνει τον κατάλογο όσων θα μπορούσαν να το υπογράψουν. 

Κ​​άποιοι ανάμεσά μας, ίσως όχι πολυάριθμοι, σίγουρα όμως προσεκτικοί πολίτες, πιστεύουν ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης έπρεπε να ξεπεράσει την τακτική έντασης την οποία προδήλως υιοθέτησε ο Αλ. Τσίπρας και να υποστηρίξει τη συμφωνία των Ψαράδων (Πρεσπών). Περιμένουν ειλικρινώς πολλά από τον Μητσοτάκη «προσωπικά» και συχνά τον υποστήριξαν μέχρι του σημείου να λάβουν μέρος στις διαδικασίες εκλογής αρχηγού.

​Ετοιμαζόμαστε για μια περίοδο δύσκολων καταστάσεων για την πολύπαθη δημοκρατική μας τάξη; Θα ήταν μεγάλη «ατυχία»! Πλην όμως, αν λάβουμε τοις μετρητοίς όσα διαχέονται από τα υπόγεια του Μαξίμου προς τους συναδέλφους του πολιτικού ρεπορτάζ, στην κυβέρνηση ασχολούνται εντατικά προετοιμάζοντας το επόμενο λάθος τους.

Εντάξει: όχι πως περίμενα και πολλά. Αλλά ότι θα επιδιώξουν να εκμεταλλευτούν την επιστροφή της οικονομικής δραστηριότητας σε θετική, έστω ελαφρά και αμφίρροπη, τροχιά, το περίμενα. 

Κάτι τέτοια είναι που με κάνουν πιο απαισιόδοξο από όσο χρειάζεται ένας προσεκτικός οικονομικός αναλυτής για να κάνει καλά τη δουλειά που περιμένουν απ’ αυτόν.

Ενώ η κυβέρνηση επιδίδεται σε παιχνίδι εντυπώσεων με σκοπό να πείσει τους συνταξιούχους ότι ειλικρινώς «θέλει το καλό τους», η πραγματική οικονομία αισθάνεται να την πλησιάζουν νέα επεισόδια κρίσης.