ΚΡΙΤΙΚΗ

Ο Γκίγε λατρεύει τη Μαίρη Πόπινς, όμως αυτό που ανησυχεί τη δασκάλα του δεν είναι ότι του αρέσει να χορεύει και να τραγουδά φορώντας το παλτό της μητέρας του, ούτε πως έχει μόνο μία φίλη, αλλά πως ονειρεύεται να μεταμορφωθεί στην αγαπημένη του ηρωίδα.

Αρκετό καιρό είχε το αθηναϊκό κοινό να ακούσει τόσο άρτια μουσικά σύνολα, όσο αυτά που εμφανίστηκαν στις 25 Ιανουαρίου στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής. Τον Απρίλιο του 2017 η χορωδία και το ενόργανο σύνολο Μπαλτάζαρ Νόιμαν υπό τη διεύθυνση του ιδρυτή τους Τόμας Χένγκελμπροκ είχαν ερμηνεύσει τα «Κατά Ιωάννην Πάθη» του Μπαχ.

Είναι αναμφίβολα θετικό το γεγονός ότι πολλά σύγχρονα ελληνικά έργα ανεβαίνουν στη σκηνή σχεδόν αμέσως μετά την ολοκλήρωση της συγγραφής τους. Γιατί μόνο μέσα από τη δοκιμασία της σκηνής, των ηθοποιών που τα ερμηνεύουν και του κοινού που τα παρακολουθεί και τα κρίνει, φαίνεται αν το έργο αξίζει και ο συγγραφέας του έχει λόγο να συνεχίσει να γράφει.

Με τον παιγνιώδη τίτλο «Από την τέχνη της τοξοβολίας στην “τέχνη” της ψυχανάλυσης», η διδάσκουσα αναλύτρια της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας και της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας του Παρισιού παρομοιάζει το «επάγγελμα» του ψυχαναλυτή σαν τον τοξοβόλο. Εξ αφορμής της αγαπημένης της ιαπωνικής κουλτούρας μελετά την ιαπωνική τέχνη της τοξοβολίας, παρατηρώντας ότι ο τοξοβόλος, όπως τελικά και ο ψυχαναλυτής, όταν στοχεύει κάτι, στοχεύει τον εαυτό του. 

Τ​​α διηγήματα του βιβλίου εικονίζουν σε μικροσκοπία τη συγγραφική αυτοπροσωπογραφία του Θεόδωρου Γρηγοριάδη. Τα είκοσι πέντε πεζά, ερανισμένα, πλην ενός αδημοσίευτου, από δημοσιεύσεις σε περιοδικά και εφημερίδες σε διάστημα είκοσι πέντε χρόνων, λειτουργούν για τον συγγραφέα σαν «μυθοπλαστικές γέφυρες από το ένα μυθιστόρημα στο άλλο».

Ο Πωλ Βεν, σήμερα ογδόντα οκτώ χρόνων, επίτιμος καθηγητής Ρωμαϊκής Ιστορίας στο Κολέγιο της Γαλλίας, δίνει από τις πρώτες σελίδες έναν ιδιαίτερο τόνο στις αναμνήσεις του, αντιμετωπίζοντας τον εαυτό του με αμεσότητα: «Εκκεντρικός; Δεν μου αξίζει ο τίτλος: δεν είμαι παρά ένας ψευτο-μποέμ με έφεση στον ρομαντισμό, αυτό είναι όλο.

Στη «Συνωμοσία εναντίον της Αμερικής» ο Φίλιπ Ροθ περιέγραψε το φανταστικό σενάριο της ήττας του Ρούζβελτ και της νίκης του Τσαρλς Λίντμπεργκ στις εκλογές του 1940. O Τύπος αποκαλούσε τον Λίντμπεργκ «ήρωα των αιθέρων», γιατί το 1927 είχε πραγματοποιήσει την πρώτη πτήση από τη Νέα Υόρκη στο Παρίσι χωρίς στάση. 

Οι τέσσερις παραστάσεις έργων Τσέχοφ της φετινής σεζόν, τόσο διαφορετικές η μία από την άλλη, δικαιολογούν μια σειρά σκέψεων και συγκρίσεων που αφορούν την παραγωγή, τη σκηνοθετική προσέγγιση, τις συνθήκες πρόσληψης έργων που αν και πολυπαιγμένων, ενδιαφέρουν σταθερά θεράποντες και φίλους της θεατρικής τέχνης.

Η παρουσίαση έργων του Σκαλκώτα με αφορμή τη συμπλήρωση 70 χρόνων από τον θάνατό του, συνεχίστηκε στις 14 Ιανουαρίου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» με μία ακόμη ιδιόμορφη βραδιά, στο πλαίσιο αφιερώματος στον πολύ νεότερό του συνθέτη Γιώργο Τσοντάκη.

«Π​​​​ερισσότερο απ’ όλα μου ήταν αβάσταχτο να βλέπω τον ήλιο που συνέχιζε να ανατέλλει κάθε ξημέρωμα», λέει ένας από τους άστεγους που εγκατοικούν το μυθιστόρημα του Νίκου Χρυσού.

Συχνά είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το σκεπτικό μιας εκδήλωσης. Πώς επιλέγονται η θεματολογία, τα έργα και οι καλλιτέχνες, ποια είναι η στόχευση. Η συναυλία της 11ης Ιανουαρίου στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής», συμπαραγωγή της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, άφησε αρκετά ερωτήματα.

Τα βράδια στην υποβαθμισμένη, άναρχης δόμησης, βιομηχανική περιοχή του Ελαιώνα ελάχιστοι κυκλοφορούν. Κλειστές οι βιοτεχνίες, οι μεταφορικές εταιρείες, οι αποθήκες. Τοπίο και ατμόσφαιρα φέρνουν στο μυαλό ταινίες που έχεις δει, του ιταλικού νεορεαλισμού, του cinema verite, και άλλες που θα μπορούσαν να γυριστούν σε αυτό το τοπίο ερημιάς και εγκατάλειψης. Στο μέσον του πουθενά, στη γωνία των οδών Αγίας Αννης και Μικέλη, φώτα και κόσμος.