ΚΡΙΤΙΚΗ

Σ​​την Ελλάδα του 1917, όπου μαίνεται ο Εθνικός Διχασμός μεταξύ βασιλικών και αντιβασιλικών, καταφθάνει ένας νεαρός από το Τορίνο, ο οποίος επιστρέφοντας στην πατρίδα του νιώθει ταυτόχρονα ντόπιος και αυτοεξόριστος.

Στις 25 Μαΐου στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής» δόθηκε η ευκαιρία σε σπουδαστές της ακαδημίας νέων της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών να συνεργαστούν με την ορχήστρα.

Aπό το μακρινό Νοβοσιμπίρσκ, βιομηχανική πόλη με 1,5 εκατ. κατοίκους στη Δυτική Σιβηρία, 2.800 χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας, ήρθε η έκπληξη: ίσως η καλύτερη παράσταση τσεχωφικού έργου που έχω δει.

«Για να ακούσεις τα βιβλία να μιλούν, πρέπει να συνομιλήσεις μαζί τους στο αρχικό τους περιβάλλον», σημειώνει ο Αντονι Γκράφτον στη μικρής έκτασης μελέτη του «Το έντυπο σε κρίση / Το βιβλίο εξαϋλώνεται» (ΜΙΕΤ, 2013). Οπωσδήποτε, προτού εξετάσει κανείς ποιο ήταν το περιβάλλον από το οποίο προέκυψε το «Φαρενάιτ 451» του Ρέι Μπράντμπερι, οφείλει να διαβάσει προσεκτικά το βιβλίο.

Σ​​πάνια συναντάει κανείς στα ελληνικά γράμματα ένα τόσο φιλόδοξο, πολύπτυχο, καλοχτισμένο μυθιστόρημα ιδεών όπου συνυφαίνονται, αλληλοδιεισδύουν και αλληλοφωτίζονται τέχνη και ψυχιατρική, πολιτική και επιστήμη, ιστορική αφήγηση και κοινωνικός στοχασμός, ατομική μικροϊστορία και συλλογικά πάθη, παρελθόν και παρόν. 

​​Πώς αντικρίζει κανείς τον εαυτό του; Πώς αντιλαμβάνεται το εγώ του; Πώς καταλαβαίνει τη ζωή του; Τι καταλαβαίνει απ’ τη ζωή του; Πώς ανασυστήνει μέσα στον νου τον βίο του και πώς τον αφηγείται αν θέλει να τον αφηγηθεί – στον εαυτό του και στους άλλους;

Αν κάτι ξεχωρίζει στη συγγραφική ταυτότητα της Ευγενίας Φακίνου είναι η ικανότητά της να διηγείται παραμύθια.

Εχουμε δει πάρα πολλές παραστάσεις έργων του Μπέκετ και όσο κι αν δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η τομή που προκάλεσε με τα έργα του στη σκηνική τέχνη του 20ού αι., σήμερα (μετά την κρίση του νοήματος και της αναπαράστασης, τον θάνατο του συγγραφέα, τη Νέα Κριτική και το μεταμοντερνιστικό άνοιγμα στην ερμηνεία ως απεριόριστη δυνατότητα), δεν είμαι σίγουρη αν παραμένει εξίσου σημαντικό το παράδοξο μιας γραφής που επιτίθεται στο εγγενές ψεύδος της γλώσσας, μέσα από τη γλώσσα.

Σε έργα Καλομοίρη και Δραγατάκη ήταν αφιερωμένη η συναυλία της Φιλαρμόνιας Ορχήστρας Αθηνών, που πραγματοποιήθηκε στις 21 Μαΐου στο Ιδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» υπό τον αρχιμουσικό Λουκά Καρυτινό.

Δύο σύγχρονα έργα θρησκευτικής μουσικής παρουσίασε η Χορωδία της ΕΡΤ υπό τη διεύθυνση του Δημήτρη Κτιστάκη στις 15 Μαΐου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος». 

Στον «Τριστάνο» ο Τόμας Μαν τοποθετεί την ιστορία του σ’ ένα τεχνητό χώρο, που και αλλού (στο «Μαγικό Βουνό») θα του φανεί χρήσιμος: ένα σανατόριο.

​​​​Όταν όμως δημοσιεύεις ποίηση, το κάνεις πρωτίστως για τους καμιά εκατοστή καλούς αναγνώστες – αν αποκτήσεις μεγαλύτερο κοινό δεν θα είναι άσχημα, δεν είναι όμως κάτι στο οποίο μπορείς να αποσκοπείς.