ΚΡΙΤΙΚΗ

«Ο καθείς και η σκευή του», μας θυμίζει ο Σωτήρης Δημητρίου στο διήγημα «Το κασκόλ της Ιόλης». 

Αφιερωμένη στα εκατό χρόνια από τον θάνατο του Σπυρίδωνος Φιλίσκου Σαμάρα ήταν η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στις 12 Μαΐου. 

 …πάνω από το χάος της ύπαρξης στην «Οπερέττα» των Γκομπρόβιτς – Καραθάνου.

Το ερώτημα του τίτλου απευθύνεται ξεκάθαρα στον αναγνώστη. Μοιάζει να τον προκαλεί η συγγραφέας, μπορείς άραγε να μπεις μέσα σε αυτό το αλλόκοτο βιβλίο, να κρυφοκοιτάξεις, σαν κλεπτομανής της απαραβίαστης ιδιωτικότητας, την ηλεκτρονική αλληλογραφία δύο αγνώστων, να γίνεις και εσύ μέρος της, να γράψεις στα κενά, να φανταστείς τα μυστικά στα αποσιωπητικά, μπορείς τελικά να διαβάσεις το μυθιστόρημα που κρυπτογραφούν τα emails ενός άντρα και μιας γυναίκας;

Ο​​ταν «Το αδιανόητο τοπίο» πρωτοκυκλοφόρησε πριν από είκοσι πέντε χρόνια δημιούργησε αίσθηση. Πρώτον για την απέριττη ομορφιά του.

 Σπάνια ένα ρεσιτάλ πιάνου μπορεί να πει τόσo πολλά μέσα από την ίδια τη μουσική, όπως αυτό του Θοδωρή Τζοβανάκη.

Σ​​το έργο του Γιώργου Μπράμου το άτομο στέκεται περιδεές απέναντι σε μια Ιστορία που το περιγελά και μια κοινωνία που το απομονώνει· συνθλίβεται από τα πάθη του, καμιά φορά ακατανόητα και για το ίδιο, και καταρρέει σαν πάνινη κούκλα, αποσβολωμένο από την ένταση της συντριβής του, και γι’ αυτό βουβό. Σ

Μια απολαυστική κριτική αλληγορία ευρέος φάσματος… με πολύ γέλιο.

Συναισθηματικά φορτισμένη συναυλία της documenta 14 ένωσε Ελληνες και Σύρους μουσικούς.

Οι πόλεις που κατοικούμε, όπως και αυτές που εγκαταλείπουμε, μας παιδεύουν. Μπλέκουν τις ιστορίες τους στη δική μας ιστορία, έχουν εμμονές και αντιφάσεις, απλωσιά και αδιέξοδα, μυστικά και ενοχές, μνήμη και αμνησία. Πόσο μάλλον μια ξένη πόλη. 

Μεγαλόπρεπη και έντονα μελωδική είναι η Λειτουργία υπέρ τεθνεώτων που συνέθεσε ο Δημήτριος Λιάλιος το 1889.

Ο​​ Λάκης Προγκίδης στο παρόν δοκίμιο διερωτάται για τη διαχρονικότητα του παπαδιαμαντικού έργου, στηρίζοντας τις σκέψεις του στην πεποίθηση πως «κύριο μέλημα του κριτικού όπως και του οποιουδήποτε αναγνώστη είναι να σέβεται εκείνο που αγαπάει βαθιά ο συγγραφέας κι όχι αυτό που θεωρεί αξία ο δικός του κόσμος».