ΚΡΙΤΙΚΗ

Μ​​ε το καινούργιο της βιβλίο, η Καρολίνα Μέρμηγκα ανέλαβε βαρύ και δύσκολο εγχείρημα: να ανασυνθέσει τη ζωή ενός ανθρώπου πάνω στον καμβά της Ιστορίας· μέσω της συστηματικής ανασκαφής διαδοχικών γεγονοτικών στρωμάτων, να ανασύρει το πρόσωπο από το παρελθόν που το περιείχε και να το αποδώσει στο σήμερα στην παραβολική του μορφή. 

Πόσο σύγχρονος να είναι ένας Χορός του τέλους της δεκαετίας του 1940; Ή έστω των αρχών της δεκαετίας του 1950; Από το προτεινόμενο πρόγραμμα το 1948 παρουσιάστηκαν οι «Etudes» (Σπουδές) στο Βασιλικό Μπαλέτο της Δανίας. Το 1951 το «The Cage» (Το Κλουβί) από το New York City Ballet. Για εμάς τους παλιούς και τα δύο αποτελούν, πια, «κλασικό», ή νεοκλασικό αν προτιμάτε ρεπερτόριο. 

Τρία νέα συμφωνικά έργα Ελλήνων συνθετών ακούστηκαν στη Στέγη του Ωνασείου στις 19 Μαρτίου.

Σ​​τις πρώτες φράσεις του μυθιστορήματος ο συγγραφέας συλλογίζεται τους οιωνοσκόπους, που στα αρχαία χρόνια αναγνώριζαν σε άδηλα ίχνη συμφορές, τις οποίες αποσοβούσαν με έγκαιρους εξιλασμούς.

Τ​​ο παρελθόν μας ενοικούν αγαπημένοι νεκροί. Οταν αναζητούμε τον χαμένο μας χρόνο, τους πενθούμε. Ωστόσο, κάποιοι νεκροί δεν αξιώνονται μόνον το πένθος των οικείων, αλλά και την οικείωσή τους από τη συλλογική μνήμη. 

Στο πλαίσιο εβδομάδας με τίτλο «Τα πολλά πρόσωπα του Γιόχαν Σεμπάστιαν», στις 3 Μαρτίου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» η πιανίστρια Λίλια Μπογιατζίεβα απέδωσε τις Παραλλαγές Γκόλντμπεργκ. 

«Η μύτη» του Γκόγκολ σε μια υπέροχη παράσταση από τους «Patari Project».

Το πρώτο που θαυμάζει κανείς στις συναυλίες του Θεόδωρου Κουρεντζή είναι το σύνολο MusicAeterna που ίδρυσε ο ίδιος, μια ορχήστρα νεανική, αφοσιωμένη στη μουσική και στον ίδιο, ικανή να ανταποκριθεί σε όλες του τις απαιτήσεις. 

Κ​​ατοικούμε μες στους μύθους, αναπνέουμε μέσα από τους μύθους, ζούμε για τους μύθους. 

Ενα υψηλότατης ποιότητας νεανικό ιταλικό κουαρτέτο εγχόρδων εμφανίστηκε στην αίθουσα «Δημήτρη Μητρόπουλου» στις 8 Φεβρουαρίου. 

Μια ιδιοφυής παράσταση του Βασίλη Παπαβασιλείου με εξαιρετικές ερμηνείες.

Ιδιαίτερα απαιτητικά έργα αντιμετωπίστηκαν με σοβαρότητα και αφοσίωση από το Τρίο «Bell’ arte» και τον πιανίστα Τίτο Γουβέλη