ΚΡΙΤΙΚΗ

Oταν μία μουσική σκηνική πρόταση (όπερα, οπερέτα, μιούζικαλ) την κλέβει η… ορχήστρα, μήπως πρέπει να προβληματιστούμε; 

Γενναιοδωρία και δροσιά είναι οι δύο λέξεις που ήρθαν αυθόρμητα στον νου, ακούγοντας την Ελενα Κελεσίδη στο ρεσιτάλ με ρωσικά τραγούδια, που πραγματοποίησε στις 26 Μαΐου στην αίθουσα «Μητρόπουλος» με πρωτοβουλία του Συλλόγου Φίλων της Μουσικής

Α​​κρως λυρική είναι η κραυγή που καταλύει στην τελευταία σελίδα τις τριάντα αποσιωπήσεις ισάριθμων πεζών. Μια κραυγή, που αντηχεί σε λιγοστούς, επιλογικούς στίχους, οι οποίοι ασφυκτιούν από απρόφερτες λέξεις, που κάποτε ξεσπούν σε ουρλιαχτά.

Πήγαινα στην παράσταση περιμένοντας με ενδιαφέρον να δω «στεγασμένη αρχαιολογική ανασκαφή» για σκηνικό (Ανδρέας Σκούρτης), σύμφωνα με συνέντευξη του σκηνοθέτη στην Καθημερινή. 

Το δημοφιλές μιούζικαλ «Kiss me Kate» του Αμερικανού συνθέτη παρουσιάστηκε για μία και μόνη βραδιά από την Καμεράτα

E​​χω προσπαθήσει επανειλημμένως να ανιχνεύσω τι είναι εκείνο το απροσδιόριστο που κάνει τα έργα του Θανάση Χειμωνά –τα «Σπασμένα ελληνικά» (2000), την «Ανεξιχνίαστη ψυχή» (2003), την «Μπλε ώρα» (2005) και την «Ραγδαία επιδείνωση» (2008)– να αποτελούν γοητευτικότατη λογοτεχνία. 

Εντυπωσιακά άνιση υπήρξε η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στις 22 Μαΐου στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής», υπό τη διεύθυνση του Γερμανού Εκερχαρτ Στιρ: το πρώτο μέρος χαρακτηρίστηκε από πρωτοφανή προχειρότητα, ενώ το δεύτερο υπήρξε έως και συναρπαστικό. 

​​​​Τι μέλλον μπορεί να έχει το παρόν μιας τέτοιας κατάστασης; Ακόμα και αν υπάρχει το μέλλον μιας τέτοιας κατάστασης, εγώ δεν το θέλω. 

Ε​​ντεκα διηγήματα και ένα δοκίμιο συνιστούν το τελευταίο βιβλίο του Σπύρου Γιανναρά: έντεκα διηγήματα και μια θερμή συνηγορία της μικρής φόρμας, που προσεγγίζει με συγκίνηση το είδος, ενώ ταυτοχρόνως θέτει «ένα προσωπικό μέτρο διηγηματογραφικής γραφής». 

Οι βραδιές τραγουδιού της Λένιας Ζαφειροπούλου έχουν πάντοτε ξεχωριστό ενδιαφέρον καθώς, συνήθως, τα προγράμματα ξεφεύγουν από τον συμβατικό σχεδιασμό. 

Δεν το κατάλαβα καθόλου. Στο τμήμα «Χορός» του γενικότερου προγραμματισμού του Φεστιβάλ Αθηνών συμπεριελήφθη και το one man show «Zingspiele» των Μαγκύ Μαρέν, Νταβίντ Μαμπούς (υιού της Μαγκύ) και Μπενζαμέν Λεμπρετόν.

​​​​Ο συγγραφέας και ο φυλακισμένος έχουν ένα (τουλάχιστον) κοινό χαρακτηριστικό: δεν τους αρκεί το ότι περνούν οι μέρες, θέλουν να το σημειώνουν και στον τοίχο τους».