ΚΡΙΤΙΚΗ

Από την παράσταση «Κομμώτριες / Μεταπολίτευση / Τζιανγκ – Σιν – Μπι – Σιν / Φαντάσου την καρδιά μου δική σου» έλειψαν οι λαϊκοί χυμοί στην «αναπαράσταση» του παρελθόντος.

Τον Νοέμβριο του 1950 ο T. Σ. Ελιοτ έδωσε μία διάλεξη στο Χάρβαρντ με θέμα «Ποίηση και Δράμα». Ο Σαίξπηρ ήταν βασική αναφορά στις απόψεις που διατύπωσε για τη σχέση έμμετρου λόγου και πρόζας. Προς το τέλος αναφέρθηκε στις δικές του δυσκολίες και αποτυχίες, αναφερόμενος στα έργα του «Φονικό στην Εκκλησία», «Οικογενειακή γιορτή» και «Κοκτέιλ Πάρτι».

Μία επιλογή από τα Κοντσέρτα του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ για πληκτροφόρα όργανα παρουσίασαν στις 22 Φεβρουαρίου στην πρώην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής» οι «Μουσικοί της Καμεράτας» υπό τη διεύθυνση του Μάρκελλου Χρυσικόπουλου. Μόλις δώδεκα ημέρες νωρίτερα, το ίδιο σύνολο υπό τον ίδιο τσεμπαλίστα – αρχιμουσικό, με σολίστ τη μεσόφωνο Ρομίνα Μπάσο, είχε παρουσιάσει έργα Βιβάλντι στην αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος» του ΚΠΙΣΝ. Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και έχει ενδιαφέρον.

Προσπαθώντας να ξεδιαλύνει τις βαθιές οικογενειακές σιωπές και τα ακατανόητα χάσματα της προσωπικής του ιστορίας, ο Μαξίμ Λέο δημιούργησε ένα σημαντικό έργο γύρω από το βαθύ αίνιγμα της Γερμανίας στον 20ό αιώνα. Αναζητώντας τις ρίζες του στη ζωή των γονιών, των παππούδων και των προπάππων του δημιούργησε ένα χρονικό της εθνικής περιπέτειας γραμμένο με λεπτότητα, διεισδυτικότητα και κατανόηση.

Εναν χρόνο μετά την εξαιρετική περυσινή του εμφάνιση, ο Τόμας Χένγκελμπροκ επέστρεψε στο Μέγαρο Μουσικής με το μουσικό σύνολο και τη χορωδία Μπαλτάζαρ Νόιμαν και ένα πρόγραμμα αποκλειστικά αφιερωμένο σε έργα του Μπετόβεν.

Δεν βρίσκεται, άραγε, η φιλοσοφία εγγύτερα στην ποίηση, ιδιαίτερα τη σύγχρονη, από ό,τι βρίσκεται, π.χ., το μυθιστόρημα; Σε κάθε περίπτωση, η μεταξύ τους ανταλλαγή είναι, τουλάχιστον από τον 20ό αιώνα και δώθε, ζωηρή.

Η παράσταση «Αγάπησέ με» του Δημήτρη Αγαρτζίδη, στο Bios, αρχίζει με τη Γιούλα Μπούνταλη σε ρόλο κονφερανσιέ να μας καλωσορίζει στο «όνειρο» μιας ηθοποιού, της Μαρίας Παρασύρη. Είναι η Ναντίν, μια εκδοχή με σάρκα και οστά της ηρωίδας από την έξοχη ταινία του Αντρέι Ζουλάφσκι «Σημασία έχει ν’ αγαπάς» («L’ Important c’ est d’ aimer», 1975).

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων με αφορμή την επέτειο για τα 250 χρόνια από τη γέννηση του Μπετόβεν, πραγματοποιήθηκαν στις 30 και 31 Ιανουαρίου δύο συναρπαστικές βραδιές με έργα μουσικής δωματίου.

Ο εβδομηντάχρονος Πίτερ Ακρόιντ είναι ένας εμπειρότατος και ερεθιστικός συγγραφέας. Ανάμεσα στα έργα του συγκαταλέγονται οι βιογραφίες του Ελιοτ, του Σαίξπηρ, του Ντίκενς, αλλά και του Τάμεση ή του Λονδίνου.

Στην οδό Κύπρου 91, στα βαθιά της Κυψέλης, σ’ ένα χώρο όπου άλλοτε επισκευάζονταν τηλεοράσεις, ο Δημήτρης Αλεξάκης και η Φωτεινή Μπάνου δημιούργησαν το 2012 το Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, ένα μικρό αλλά φιλόξενο σημείο προορισμού για καλλιτέχνες και κοινό που νιώθουν άνετα εκτός «αγοράς», σε μία από τις πιο πολυπολιτισμικές γειτονιές της Αθήνας, αναζητώντας όχι μόνο συμβατικής γλώσσας καλλιτεχνικές προτάσεις αλλά και διαφορετικούς, ενίοτε υβριδικούς, τρόπους έκφρασης.

Τo συμφωνικό ποίημα «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Ρίχαρντ Στράους και η 3η Συμφωνία του Μάλερ ολοκληρώθηκαν την ίδια χρονιά, το 1896. Ενα δεύτερο, πιο ουσιαστικό κοινό στοιχείο είναι ότι και τα δύο έργα αντλούν έμπνευση από τη φιλοσοφική νουβέλα «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Νίτσε.

Να φανταστούν τη ζωή τους σε ένα διαφορετικό τοπίο. Γι’ αυτό παλεύουν οι ήρωες της Αθανασίας Δρακοπούλου. Θέλουν να διαρρήξουν τις συντεταγμένες της ύπαρξής τους και να διαφύγουν κάπου αλλού, όπου θα ξαναγίνουν άλλοι. «Προβληματικά» παιδιά βιώνουν μια προσομοίωση κοινωνικής πρόνοιας, σε ένα εντευκτήριο που τους γλιτώνει παροδικά από την ανεστιότητα.