ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ

Ακόμη κι αν είχε κανείς ευσεβείς προσδοκίες, το κλίμα της πολιτικής αντιπαράθεσης εν μέσω πανδημίας τις έχει διαψεύσει: τα κόμματα αδυνατούν να συνταχθούν στην αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης.

Σε τόσο δύσκολες συνθήκες, το πιο εύκολο είναι να είσαι αγανακτισμένος.

Είναι εύκολο να διεκτραγωδείς μια συμφορά. Όποιος όμως διαθέτει πολιτική ψυχραιμία βλέπει τη μεγάλη εικόνα.

H εκδημία του Ζισκάρ ντ’ Εστέν είναι μια καλή αφορμή για να θυμηθεί κανείς τη συμβολή του στην αποκατάσταση της ελληνικής δημοκρατίας και στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της.

Το ψηφιακά αναδιαρθρωμένο κράτος παραμένει ελληνικό κράτος.

Η Τουρκία έχει αποδυθεί σε μια καμπάνια δημόσιας διπλωματίας προκειμένου να αποφύγει τις ευρωπαϊκές κυρώσεις.

«Τα στοιχεία θα δείξουν, η επιτροπή θα αποφασίσει… Αλλά η προσωπική μου γνώμη είναι…». Η κοινωνία, έγκλειστη, παρακολουθεί με αγωνία τα επιδημιολογικά δεδομένα.

Εδώ που έχουμε φτάσει, δεν υπάρχουν ιερές και ανίερες συναθροίσεις. Δεν υφίστανται προοδευτικοί και συντηρητικοί συγχρωτισμοί. Υπάρχει μόνον ο σεβασμός αλλά και η ασέβεια προς τη δημόσια υγεία.

Η Τουρκία δεν έχει αφήσει πλέον περιθώρια για ψευδαισθήσεις. Ακόμη κι αν δείχνει διάθεση διαλόγου.

Κανένας ψηφιακός εκσυγχρονισμός δεν μπορεί να αλλάξει το πατροπαράδοτο «λογισμικό» του Δημοσίου.

Το Δημόσιο είναι ακόμη φορτωμένο με αδρανείς και ζημιογόνους επιχειρήσεις, που θα μπορούσαν με μια πιο τολμηρή και έξυπνη διαχείριση να μετατραπούν σε μοχλούς ανάπτυξης.

«Ολιστικά σχέδια» για την οικονομία έχουμε ξαναδεί, αλλά ποτέ τόσο εμπεριστατωμένα.