ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Κάθε γενέθλιος τόπος είναι κατά κάποιον τρόπο μυστικιστικός. Η επιστροφή στα χώματά του είναι χοροστασία. Ετσι μοιάζει να αισθάνεται ο Γιώργος Θεοχάρης επιστρέφοντας στη γενέτειρά του, τη Δεσφίνα της Φωκίδας.

«Είναι 3 Οκτωβρίου του 1996 όταν η Σουηδική Ακαδημία επικοινωνεί με τη Βισουάβα Σιμπόρσκα (Wisława Szymborska) ανακοινώνοντάς της ότι βραβεύθηκε με το Νομπέλ Λογοτεχνίας, “για την ποίηση, η οποία με την ειρωνική της ακρίβεια επιτρέπει στα ιστορικά και βιολογικά συμφραζόμενα να αποκαλυφθούν μέσα από τα αποσπάσματα της ανθρώπινης πραγματικότητας”».

Ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης γεννήθηκε το 1951 στη Δεσφίνα Φωκίδος. Εργάστηκε στη χημική βιομηχανία. Εξέδωσε έξι ποιητικά βιβλία, καθώς και ένα βιβλίο ιστορικής έρευνας για τη σφαγή στο Δίστομο το 1944 (Κρατικό Βραβείο Χρονικού – Μαρτυρίας το 2011).

Κάποια στιγμή, μετά την επιτυχία της «Ζωής εν τάφω» και πιο πολύ μετά το 1930, όταν ήταν πλέον 38 ετών, κατάλαβε πως είχε κατακτηθεί τελείως από την πρωτεύουσα.

Συναντηθήκαμε με τον 88χρονο σήμερα Θανάση Βαλτινό στο σπίτι του και για λόγους προστασίας στη βεράντα του, στον τελευταίο όροφο μιας πολυκατοικίας του Παγκρατίου, μισό αιώνα μετά την έκδοση των «Δεκαοχτώ Κειμένων».

«Η ομορφιά μού δίνει μιαν αίσθηση πληρότητας, μέτρου, ειρήνευσης και παλλόμενης θρησκευτικής ταύτισης με την Πανουσία της ζωής (…) η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο».

Ο Γιόζεφ Τσάπσκι (1896-1993) ο οποίος μιλάει παραπάνω, ήταν καλλιτέχνης, συγγραφέας και κριτικός. Ηταν επίσης αξιωματικός του πολωνικού στρατού το 1940 και από τους ελάχιστους Πολωνούς ένστολους που γλίτωσαν από τη μαζική σταλινική σφαγή στο δάσος του Κατίν.

Ο Αμερικανός συγγραφέας Φίλιπ Ροθ δεν πίστευε στον Θεό ούτε και στη μετά θάνατον ζωή. Κι ωστόσο, μοιάζει να συνεχίζει να γράφει ακόμα κι αφού έχει πεθάνει…

Κατηγορείται για βιασμό και σεξουαλική κακοποίηση ενήλικων γυναικών που ήταν κάποτε μαθήτριές του σε γυμνάσιο της Νέας Ορλεάνης.

Υπάρχει ένα σύντομο διήγημα του Αργεντινού πεζογράφου Φερνάντο Σορεντίνο (γεν. 1942), ίσως το πιο γνωστό του, που ο τίτλος του λειτουργεί συγχρόνως και ως περίληψή του: «Υπάρχει ένας άντρας που έχει τη συνήθεια να με χτυπάει με μια ομπρέλα στο κεφάλι».

Διαβάζω το χορταστικό βιβλίο του Νίκου Μπακουνάκη «Οταν έπεσα στο μελανοδοχείο» (εκδ. Πόλις).

Υπάρχουν αναρίθμητες περιπτώσεις δημιουργών στην ιστορία της τέχνης που έφυγαν από τη ζωή αφήνοντας ανέκδοτο (ή και αταξινόμητο) το μείζον μέρος του έργου τους.