ΜΑΣΚΕΣ

Τι ψυχή έχει ένα tweet; Τι διπλωματικό βάρος έχει η ανάρτηση γηπεδικού ενθουσιασμού που εξαπέλυσε ο Ζάεφ από τις κερκίδες της «Αρένας» του Αμστερνταμ; H ερώτηση δεν είναι ρητορική.

Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Δεν θα μπορούσε το έγκλημα αυτό να αντιμετωπιστεί με την αυτοσυγκράτηση που αξιώνει εκ των υστέρων ο καθωσπρεπισμός των κουρασμένων από το ειδησεογραφικό μονοπώλιο για το έγκλημα των Γλυκών Νερών.

Η σπέκουλα με τις δοξασίες του ψηφιακού καφενείου.

Τι ήθελε ο Τσίπρας από την αναμέτρηση για το εργασιακό;

Τι ήθελαν να προστατεύσουν με τον κύκλο τους οι Δανοί;

Η«δημόσια συζήτηση» αξίζει το όνομά της όταν δεν γίνεται μόνο μεταξύ πεπεισμένων.

Είναι αθώο το τένις; Μπορεί να το παρακολουθεί κανείς χωρίς ενοχές; Χωρίς να ανησυχεί ότι προδίδει την τάξη του;

Ακόμη και ο αποτροπιασμός εκφέρεται σαν να μην πιστεύει στην αποτρεπτική του ισχύ.

Από τι απειλείται ένα σχήμα που δεν πιέζεται εξωτερικά;

Υπάρχει ο σύγχρονος εαυτός χωρίς τo αποτριχωμένο του είδωλο;

Μια φτηνή ύπαρξη είναι πάντα προτιμότερη από την άτιμη την ανυπαρξία. Είναι προτιμότερο να υπομένεις την αποδοκιμασία στο κόμμα που σε υποδέχεται, από την έρημο στο κόμμα που εγκαταλείπεις.

Η αντανάκλαση της συγκυρίας στο ύφος μιας ημέρας.