MISE EN PLACE

Τελικά υπάρχει τρόπος. Στην περίπτωση των Ελλήνων είναι ένας συνδυασμός του φιλότιμου και της… τσέπης. Ετσι μπορεί να εξηγηθεί ότι επιτέλους, σε μια έκθεση με αντικείμενο περιβαλλοντικά θέματα και επιδόσεις, δεν βρισκόμαστε στις τελευταίες θέσεις, όπως έχουμε συνηθίσει, αλλά αρκετά ψηλά.

Πόσο κοστολογείται η εμπειρία; Εχει ταβάνι η τιμή της; Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση, όπως δεν μπορούμε και να συμφωνήσουμε εύκολα στο τι συνιστά εμπειρία.

Στον λογαριασμό του στο Instagram αναρτά λαχταριστά φαγητά και γλυκά, τη γυναίκα του Τζουλς σε απλές καθημερινές στιγμές, τα παιδιά του, έχει πέντε αν δεν κάνω λάθος, γενικώς δίνει την εικόνα ενός ανθρώπου ευτυχισμένου, επιτυχημένου, χορτασμένου, δημιουργικού.

Είναι άλλη μια αρνητική πρωτιά. Το 49,3% των ανήλικων αθλητών στην Ελλάδα παίρνει συμπληρώματα διατροφής, όταν σε άλλες χώρες τα ποσοστά κυμαίνονται από 5% έως 22%.

Μπορεί η Ελλάδα να γίνει σούπερ μάρκετ σε επίπεδο παραγωγής; Μπορεί λ.χ. να συναγωνιστεί την Καλιφόρνια ή τη Χιλή στην παραγωγή οίνου ή στις τιμές; Οχι βέβαια. Αυτό που μπορεί και πρέπει να κάνει με όλες τις δυνάμεις της, είναι να γίνει delicatessen.

Αγαπάμε όλες τις κουζίνες, ως λαός είμαστε ανοιχτός σε πειραματισμούς και νέες γεύσεις, σε περουβιανά και κινεζικά, σε σούσι και σε τάπας, σε μπουρίτο και κοτόπουλο ταντούρι. Μέχρι σήμερα όμως τίποτα δεν έχει απειλήσει τη μεγάλη μας αγάπη, που κάθεται ακλόνητη στο πιο ψηλό διατροφικό βάθρο. 

Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διαφημίσουμε την αξία της ελληνικής μεσογειακής διατροφής, προσπαθούμε να εξάγουμε τους γαστρονομικούς μας θησαυρούς, μιλάμε με πάθος για τον ευλογημένο τόπο μας, αλλά εμείς οι ίδιοι του γυρίζουμε την πλάτη όλο και περισσότερο. 

Ποια στοιχεία είναι απαραίτητα για την επιτυχία ενός εστιατορίου; Οι Αμερικανοί γκουρού του μάρκετινγκ θα απαντούσαν με τρεις λέξεις «location, location, location» (δηλαδή η περιοχή). Φαίνεται, όμως, πως ο «χρυσός» αυτός κανόνας δεν είναι πλέον o καθοριστικός, τουλάχιστον όσο η δουλειά ενός μάγειρα απομακρύνεται από τη βασική της αποστολή –να προσφέρει καλό φαγητό– και αποκτάει έως και πολιτικές προεκτάσεις.

Η «θαυμάσια Μήλος», το ελληνικό νησί που «ξεχειλίζει φρέσκες γεύσεις», έγραφε το πρόσφατο, εκτενέστατο και σαφέστατα αποθεωτικό άρθρο της βρετανικής εφημερίδας The Guardian και, διαβάζοντάς το, είχα την αίσθηση ότι η δημοσιογράφος είχε ακόμη στον ουρανίσκο της τη νοστιμιά από το katsikaki στη λαδόκολλα, τα ντόπια τυριά, το σπιτικό ψωμί και το τοπικό λευκό κρασί που δοκίμασε μεταξύ πολλών άλλων προϊόντων της μηλαίικης κουζίνας. Τρεις ημέρες έμεινε στο νησί και έφυγε καταγοητευμένη.

Συζητούμε για την τροφή, αναζητούμε επίμονα νέες συγκινήσεις, ταξιδεύουμε για να διευρύνουμε τους γευστικούς μας ορίζοντες, ανταλλάσσουμε πληροφορίες για τις καινούργιες τάσεις και τεχνικές σε ολόκληρο τον κόσμο, γνωρίζουμε τους σελέμπριτι σεφ και τα κατορθώματά τους στις κουζίνες, καταβροχθίζουμε μετά μανίας κάθε νέα εκπομπή για τη γαστρονομία, αλλά πόσο πραγματικά μάς απασχολούν θέματα όπως η προέλευση αυτών που τρώμε και ο τρόπος καλλιέργειάς τους, η ιστορία των τροφίμων και το μέλλον τους;

Αν ο Κριστόφ Ρίμπατ ήταν μάγειρας, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα είχε κερδίσει αστέρια Μισελέν και Χρυσούς Σκούφους, θα του αφιέρωναν χιλιάδες λέξεις τα περιοδικά γαστρονομίας, θα του έκαναν εκτενή αφιερώματα σε τηλεοπτικές εκπομπές μαγειρικής, με λίγα λόγια θα ήταν σταρ στον χώρο της κουζίνας.

Στα εγκαίνιά του, ο πρόεδρος Ερντογάν, αφού θυμήθηκε τα νιάτα του όταν εργαζόταν σε εταιρεία προϊόντων ντελικατέσεν και πήγαινε συχνά εκεί για διανομές σε εμπόρους, αναφέρθηκε στο κόστος της ανακαίνισης το οποίο άγγιξε τα 4 εκατομμύρια δολάρια.