MISE EN PLACE

Τ​​α δύο μεγάλα μπαούλα δεν έχουν ανοιχτεί εδώ και καιρό. Τα είχε στείλει ο θείος από την Αυστραλία γεμάτα πράγματα, προτού επιστρέψει κι ο ίδιος στις αρχές του ’80, κι ευτυχώς τα κρατήσαμε. Χρόνια τώρα φιλοξενούν πράγματα που δεν χρησιμοποιώ αλλά και δεν θέλω να αποχωριστώ.

​​Θυμάμαι ακόμη τις «μάχες» γύρω από το τραπέζι, όταν το μενού είχε όσπρια, βασικός εχθρός ήταν τα φασόλια και τα ρεβίθια, λαχανικά, όπου το χειρότερό μου ήταν οι αγκινάρες, και ψάρια, απεχθανόμουν τα μικρά ψαράκια με τα πολλά και λεπτά κόκαλα.

Η​​ταν εξαιρετικό το εξώφυλλο του περιοδικού «Κ» της Καθημερινής την προηγούμενη Κυριακή 20/5. Είχε την εικόνα ενός νέου, ταλαντούχου –κατά γενική ομολογία στους γαστρονομικούς κύκλους– και γοητευτικού μάγειρα, του Σωτήρη Κοντιζά, τον οποίο ανακάλυψε το ευρύ κοινό από την εμφάνισή του στο φετινό τηλεοπτικό παιχνίδι μαγειρικής Master Chef.

Δ​​εν ξέρω ποιος σκέφθηκε να δώσει στο πρόγραμμα τον τίτλο «Lets’ get real», αλλά λαμβάνοντας υπόψη τις τελευταίες εξελίξεις, θα ήθελα να τον γνωρίσω και να τον συγχαρώ γι’ αυτήν τη σατανικά προφητική σκέψη.

Δ​​εν είναι στην κουλτούρα μας. Από μια άποψη δεν έχουμε την ίδια ανάγκη με τους Ολλανδούς, τους Γερμανούς, τους Ελβετούς, τους Βρετανούς να τρέχουμε στα πάρκα μόλις βγει ήλιος και να στρώνουμε καρό τραπεζομάντιλα για να απολαύσουμε το γεύμα μας.

Α​​νεπίσημο, καθημερινό, cool. Οποιο χαρακτηρισμό και να προτιμήσετε είναι σωστός για να αποδώσει τη νέα τάση στον χώρο της εστίασης: «Informal gourmet». Υψηλή μαγειρική δηλαδή, σε χώρους απλούς και φιλικούς, χωρίς επισημότητες, χωρίς στοιχεία εντυπωσιασμού.

​​Περιμένεις από το κράτος να ξυπνήσει ή αναλαμβάνεις δράση; Η ελληνική εμπειρία μάς έχει μάθει ότι το δεύτερο είναι ο ασφαλέστερος και σίγουρα πιο σύντομος δρόμος αν θέλεις να έχεις σοβαρές πιθανότητες να πετύχεις τον στόχο σου. 

Τ​​α πρώτα ταξίδια έγιναν με τα «φτερά» της οικογένειας, στα μέσα της δεκαετίας του ’80. 

O​​​​ταν πρωί. Εφτασα έξω από το εστιατόριο, άνοιξα την πόρτα και είδα έναν τύπο να σκουπίζει. 

Δ​​εν έφυγες φέτος. Ξέμεινες στην πόλη. Συγγενείς και φίλοι τρωγοπίνουν σε νησιά και βουνά, σε αγρούς και παραλίες.

Α​​ν ερχόταν κάποιος στη Σάμο, σίγουρα θα είχα πολλά να του πω για τον περίφημο αμπελώνα της, για τους ποιοτικούς, γλυκόπιοτους οίνους του νησιού, από άσπρο, μοσχάτο μικρόρωγο σταφύλι.

Ξεφύλλιζε το νέο βιβλίο του Βρετανού σελέμπριτι σεφ Τζέιμι Ολιβερ («5 υλικά» ο τίτλος, μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά) και έδειχνε εντυπωσιασμένη από τις φωτογραφίες των πιάτων. Σχολίαζε την ποικιλία, τις πρωτότυπες ιδέες, το food styling που τα έκανε όλα λαχταριστά.