MISE EN PLACE

Σ​​ε μια εφ’όλης της ύλης συνέντευξη που είχε δώσει πριν από περίπου τέσσερα χρόνια σε μεγάλης κυκλοφορίας βρετανική εφημερίδα, η δημοσιογράφος τον είχε ρωτήσει με χαρακτηριστική ευθύτητα αν φοβάται πως όλο αυτό το οικοδόμημα που έχει χτίσει μπορεί να πάει κατά διαόλου. 

Ο​​ι κινήσεις της ήταν σχεδόν συγκινητικές, σαν χορογραφία. Ετσι όπως είχα μαγευτεί να την κοιτάζω, σκεφτόμουν ότι από τις τόσο πολλές επαναλήψεις, θα μπορούσε να δουλέψει και με τα μάτια της κλειστά. 

Τ​ο λέω σε φίλους και δεν με πιστεύουν. Νομίζουν ότι είμαι παράξενος και πως όλοι μου βρωμάνε. Και όμως, η αλήθεια είναι ότι κάθε τέτοια εποχή αρχίζει το μαρτύριό μου. 

Α​​ς θυμηθούμε τι έλεγε ο σπουδαίος Πολ Μποκίς που πέθανε πριν από λίγες μέρες σε ηλικία 91 ετών.

Μ​​έχρι τα 16-17 μου χρόνια, δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να απουσιάσω από το κυριακάτικο γεύμα. 

Π​​ριν από μερικά χρόνια, ένας συνταξιούχος εκπαιδευτικός, παλιά καραβάνα δάσκαλος, που είχε διατελέσει και προϊστάμενος πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, μου είχε αφηγηθεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία.

Θα κάνω μια ευχή για το 2018: Oχι άλλο καπνιστό χέλι! Σε ταβέρνες και νεοταβέρνες. Σε μεζεδοπωλεία. Σε τραπέζια με λινά, λευκά τραπεζομάντιλα.

Ζ​​​​ητώ συγγνώμη από τους ανθρώπους στους οποίους έκανα κακό. Αν και οι ταυτότητες των περισσότερων ατόμων που αναφέρονται σε αυτές τις ιστορίες δεν μου έχουν αποκαλυφθεί, ένα μεγάλο μέρος της συμπεριφοράς που περιγράφεται, στην πραγματικότητα, ταιριάζει με τους τρόπους που έχω ενεργήσει.

Παρακολουθούσα αυτές τις μέρες τη διάσκεψη One Planet στη γαλλική πρωτεύουσα, όπου πενήντα ηγέτες, χωρίς τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ –καθώς αποφάσισε οι ΗΠΑ να απέχουν από τον… έναν πλανήτη–, μαζεύτηκαν για να συζητήσουν σχετικά με την πρόοδο που έχει επιτευχθεί στα δυο χρόνια από τη σύναψη της Συμφωνίας του Παρισιού.

Μ​​έχρι τα 80 του χρόνια έπαιρνε την τσάπα του στον ώμο και πήγαινε πρωί πρωί στα κτήματα. Δεν έκανε τίποτα σπουδαίο, ήταν ένας άνθρωπος κουρασμένος και βαρύς. 

«Α​​ν δεν κάνω λάθος, τον είχα δει πρώτη φορά στη Σοφοκλέους. Είχε ξεφορτώσει από καρότσι σούπερ μάρκετ ένα πτυσσόμενο τραπέζι, μια φορητή μαγειρική εστία με πετρογκάζ, μια μεγάλη μαρμίτα, σακούλες με κρεμμύδια και πατάτες, ένα δοχείο ελαιόλαδο και άρχισε να μαγειρεύει. Σε ευκρινές σημείο πίσω του, ένα χαρτόνι έγραφε με παχιά γράμματα: «Δωρεάν φαγητό για όλους». 

Δ​​ιάβαζα πριν από λίγες μέρες ένα δημοσίευμα σε ηλεκτρονικό περιοδικό, όπου διάφοροι άνθρωποι των τεχνών, ηθοποιοί, συγγραφείς, μουσικοί, απαντούσαν στην ερώτηση «ποιο φαγητό σού φέρνει δάκρυα στα μάτια;».