MISE EN PLACE

Σ​​ε βραβευμένο με τρία αστέρια Μισελέν εστιατόριο του Τόκιο, σε πολυτελές σαλέ της Ελβετίας, σε exclusive club του Μανχάταν; 

Τ​​o βίντεο στη σελίδα του στο Facebook με το οποίο ανακοινώνει την πρωτοφανή απόφασή του έχει ξεπεράσει το μισό εκατομμύριο προβολές.

Α​​νήκω στη μεγάλη οικογένεια των foodies. Αναζητώ τις νέες τάσεις, άγνωστες πρώτες ύλες και τεχνικές, φωτογραφίζω πάντα τα πιάτα που μου αρέσουν προτού αρχίσω να τρώω –το κακό είναι ότι ίδιο κάνω και με τα πιάτα των φίλων μου–, μέσω του λογαριασμού μου στο Instagram ακολουθώ σεφ σε ολόκληρο τον κόσμο, και επίσης δεν νομίζω να μην είμαι follower έστω και σε ένα ξένο περιοδικό μαγειρικής.

Ο​​​​ταν ήμουν έφηβη, μαζευόμασταν με τα άλλα παιδιά των λουκουμοποιών όταν έσβηνε το τελευταίο καζάνι και πηγαίναμε για μπάνιο.

​​Η γιαγιά, κάθε φορά που ανέβαινε για βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, περνούσε από το «Αιγαίον». 

​​​​Αχ, κυρία μου, έχουμε κάνει αίτηση για POS και δεν μας έχει φέρει η τράπεζα», μου είπε ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας, έχοντας πάρει ένα ύφος, κάτι μεταξύ προσποιητής λύπης και ειρωνείας, σ’ εκείνο το σημείο δηλαδή, κλάσματα του δευτερολέπτου πριν ξεσπάσει σε γέλια. 

Το σκηνικό μπορεί να είναι το εξής: Βρισκόμαστε σε εστιατόριο του κέντρου της πόλης. Βράδυ. 

Γελώντας ασταμάτητα άκουγα την ιστορία της φίλης μου από επίσκεψή της σε –όχι ιδιαίτερα τουριστικό– νησάκι των Κυκλάδων.

Αυτό ακριβώς το θέμα με απασχολεί τον τελευταία καιρό. Μπορώ να πιέσω τον εαυτό μου να κάνει κλασική μαγειρική, τοπική μαγειρική, μοντέρνα μαγειρική, αλλά είμαι σχεδόν ευχαριστημένη μόνο όταν κάνω πάντα το ίδιο πράγμα. 

Ν​​αι, το γνωρίζω. Το φαγητό, εκτός από ανάγκη, είναι μέσο κοινωνικής συναναστροφής. Μια θαυμάσια ευκαιρία για ανταλλαγή απόψεων, για μοίρασμα συναισθημάτων, για καλοπέραση και γέλιο και για πολλά άλλα πολύ ευχάριστα, που ενίοτε, βέβαια, όταν το αλκοόλ τρέξει ανεξέλεγκτο, μπορεί να γίνουν και δυσάρεστα.

Η​​ταν Απρίλιος του 2013 όταν έγινε γνωστή η είδηση για τους δεκάδες αλλοδαπούς εργάτες σε φραουλοχώραφα στη Μανωλάδα, οι οποίοι δέχθηκαν τα πυρά των επιστατών, όταν ζήτησαν να πληρωθούν το ισχνό μεροκάματό τους – τα ρεπορτάζ έκαναν λόγο για αμοιβή 22 ευρώ για επτάωρη εργασία που σκαρφάλωνε στο δωδεκάωρο.

«​Φρουρά, φρουρά, θέλουν πότισμα τα μαρούλια!». Ακούγεται αστείο, αλλά δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, καθώς πλέον η καλλιέργεια του βιολογικού κήπου με φρούτα και λαχανικά στον Λευκό Οίκο –για όσο αυτός υπάρχει ακόμη– γίνεται αποκλειστικά από τη φρουρά του κήπου.