MISE EN PLACE

Τους φαντάζομαι μικρές ή μεγάλες παρέες, ανδροπαρέες το πιθανότερο, να γελάνε ή να συζητάνε σοβαρά, τρώγοντας κάτι στο πόδι και πίνοντας κρασί από κεραμικά κύπελλα.

«Ενας χειμώνας είναι. Θα περάσει», λέει και ξαναλέει στο τηλέφωνο. «Είμαι μια χαρά». Η αλήθεια είναι πως έχει οργανωθεί και έχει άφθονες προμήθειες για να μη χρειάζεται να επισκέπτεται συχνά το σούπερ μάρκετ. Εχουν φρακάρει τα ντουλάπια.

Kυριακή 11 Ιουλίου. Η πλατεία γεμάτη πιτσιρίκια, τρέχουν πάνω κάτω, ποδήλατα, φωνές, ένα τσιριχτό κλάμα, ωχ κάποιος μικρός σκόνταψε.

Το Paris Café άνοιξε τις πόρτες του το 1873. Τότε, η περιοχή South Street Seaport στο Μανχάταν δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα, μία από τις ακριβότερες της Νέας Υόρκης.

Oπου κι αν ανατρέξει κανείς στον ξένο Τύπο θα διαβάσει ρεπορτάζ για το πόσο αλλάζει ο χώρος της εστίασης εξαιτίας της πανδημίας.

«Α» για την αθερινόπιτα και τα αμυγδαλωτά. «Λ» για τα λαλάγγια και τη Λήμνο. «Τ» για τους ταρσανάδες και τον Τσάνταλη. «Χ» για τα χλωροκούκια και την Παναγιά τη Χοζοβιώτισσα.

Μετακίνηση αριθμός 6. Νυχτερινός περίπατος, 8 με 9. Προορισμός οδός Απόλλωνος. Βουβή και άδεια. Ναι, η πολυπολιτισμική Απόλλωνος, το χωνευτήρι των γεύσεων, ο πιο έθνικ δρόμος της Αθήνας.

Σουβλάκια, πίτσες και σάντουιτς, γιαπωνέζικο και ινδικό, μπέργκερ αλλά και μαγειρευτά, «τρέχουν» πάνω- κάτω στους δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης· πρωί, μεσημέρι και βράδυ, σε όλη την Ελλάδα η παράδοση κατ’ οίκον έχει πάρει φωτιά.

Εχουν δίκιο οι επιχειρηματίες της εστίασης που διαμαρτύρονται για το lockdown στα μαγαζιά τους; Εχουν δίκιο.

Ποίηση και μαγειρική, μυρωδικά και κρητικός δεκαπεντασύλλαβος, φαντασία και χιούμορ, μνήμες και όνειρα, μπόλικη αγάπη για την ποίηση, μπόλικη και για τη μαγειρική!

Τις έχω δει σε στάσεις λεωφορείων και σταθμούς μετρό. Σε παρτέρια και κήπους. Εξω από τράπεζες και σούπερ μάρκετ, σε πεζοδρόμια και πλατείες.

Πριν από αρκετά χρόνια σε πολυδιαφημισμένο ιταλικό εστιατόριο της Αθήνας όπου μια απλή μακαρονάδα κόστιζε γύρω στα 25 ευρώ.