ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΝΤΑΣ

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1983, ο σαραντατετράχρονος Στανισλάβ Γιεβγκράφοβιτς Πετρόφ, αντισυνταγματάρχης του Κόκκινου Στρατού, ήταν αξιωματικός υπηρεσίας στο Σερπούχοφ 15, δηλαδή στο δυτικό κέντρο ελέγχου του «ΟΚΟ», του Δορυφορικού Συστήματος Εγκαιρης Προειδοποίησης για Πυραυλική Επίθεση, περίπου 80 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Μόσχας. 

Εχοντας υπηρετήσει και ως πρέσβης στη Ρώμη, ο Χρήστος Στρεμμένος έφτασε στην Ιθάκη του με το αλλαντοποιείο στον Προυσό. 

Ούτε η οικονομική διολίσθηση της Γαλλίας ούτε η καταδίκη του για διαφθορά έπληξαν την πολιτική του υστεροφημία.

«Με το παιχνίδι μπορούμε να αποδραματοποιούμε τις δυσκολίες και να παίρνουμε δύναμη, να μπαίνουμε ξανά στη ζωή».

Τώρα που ο Φρανκ πέθανε, κατάλαβα πως πεθαίνουν όλοι. Γεννήθηκε το 1924 στη Ζυρίχη και μετά τον πόλεμο έφυγε με πλοίο για τη Νέα Υόρκη, κουβαλώντας σαν μοναδικό διαβατήριο μια σειρά από σαράντα φωτογραφίες.

Οταν η Νιε Γουαντζί αφισοκόλλησε ένα αιχμηρό πόστερ μία μαγιάτικη μέρα το 1966, βούτηξε στην πολιτική δίνη της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο Τσετούνγκ. Για το υπόλοιπο της ζωής της, θα ζούσε με τις συνέπειες αυτής της πράξης.

Οταν έγινε αναφορά στον θάνατο του Ντέιβιντ Κόουκ σε προεκλογική εκδήλωση του Μπέρνι Σάντερς, πολλοί στο κοινό χειροκρότησαν (ο Σάντερς διαχώρισε τη θέση του).

Κατά κάποιον τρόπο, ο χρόνος μοιάζει να σταμάτησε για τον Πίτερ Φόντα στο 1969, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει, καλό και κακό.

Εζησε τους δύο ολοκληρωτισμούς του 20ού αιώνα –τον ναζιστικό και τον κομμουνιστικό– στο πετσί της. Ο πατέρας της πέθανε στο Αουσβιτς όταν αυτή ήταν 15 χρόνων.

Ξεκίνησε να δουλεύει από μικρή ηλικία, παράλληλα με το σχολείο· πουλούσε σπόρους και διένειμε την τοπική εφημερίδα σε φτωχές συνοικίες, καβαλώντας άλογο.

Αυτή η μουσική είχε μια λάμψη μοναδική, που αντανακλούσε αισιοδοξία και πνευματική ανάταση.

Ισως να ήταν από τις ελάχιστες φορές που η τετριμμένη έκφραση «παιδί του λαού» έβρισκε τόσο μεγάλη απήχηση σε ένα πρόσωπο, και αυτό δεν ήταν άλλο από τον Δημήτρη Χριστόφια.