ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ

«Ο κόσμος χρειάζεται την κωμωδία, και δεν τη βρίσκει», είπε ο διάσημος κωμικός Τζέρι Σάινφελντ σε πρόσφατη συνέντευξη στο podcast του περιοδικού New Yorker. «Κάποτε ερχόσουν από τη δουλειά το βράδυ στο σπίτι και ήξερες ότι θα έχεις κάτι αστείο να δεις στην τηλεόραση. Το “Cheers”, το “MASH”, τέτοιες σειρές. Πού είναι τέτοιες σειρές τώρα; […]

Παρακολουθώ μερικές επαναλήψεις εκπομπών της παρέας στη δημόσια τηλεόραση που πρωτοπροβλήθηκαν πριν από είκοσι χρόνια. Δεν είναι μεγάλο το χρονικό διάστημα, όμως τα όσα έχουν ξετυλιχτεί μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουν αλλάξει συνειδήσεις και κοινωνικές συμπεριφορές. Αυτό γίνεται ορατό με την πρώτη ματιά από τον τρόπο που μιλούσαν οι πρωταγωνιστές αυτών των εκπομπών.

Η «Κ» αξιολογεί πέντε κωμωδίες της «χρυσής εποχής» του ελληνικού κινηματογράφου με βάση τα σύγχρονα κριτήρια.

Η «πολιτική ορθότητα» για το πώς μιλάμε στον δημόσιο χώρο γιγαντώθηκε. Η αναπνοή στένεψε και κόντυνε, βράχυνε και έγινε κοντανάσεμα και άγχος.

Ο εκδότης μιλάει για το βιβλίο, με αφορμή τα τριάντα χρόνια των εκδόσεων Μεταίχμιο.

Η ιστορία της Μυρτιάς, εμπνευσμένη από το λαϊκό παραμύθι, μιλάει για τα στερεότυπα και την ισότητα των φύλων.

Δύο εκδοχές των έργων του διάσημου συγγραφέα, μια κλασική και μια πολιτικώς ορθή, θα προσφέρουν οι εκδόσεις Penguin.

Δεν αναφέρομαι στην «Black list», την ομώνυμη επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά, αλλά στην black list της πολιτικής ορθότητας. Εγινε γνωστό πως μερικά μυθιστορήματα του Ιαν Φλέμινγκ θα «αναμορφωθούν» ώστε να συμβαδίζουν με τη woke κουλτούρα. Η κατάσταση θα ήταν κουραστική και γελοία, αν δεν απειλούσε ευθέως τις ελευθερίες μας· την ελευθερία της έκφρασης, του λόγου, της […]

Σήμανση σε δύο ταινίες του θρυλικού ήρωα ότι εμπεριέχουν «γλώσσα, εικόνες ή άλλο περιεχόμενο που απηχούν απόψεις οι οποίες ήταν κυρίαρχες στην εποχή τους, αλλά που σήμερα θα αποτελέσουν προσβολή».

Τι επιτρέπεται; Τι μπορείς να λες μέσα σε ένα πανεπιστήμιο; Μπορείς να φωνάζεις ότι «από τον ποταμό μέχρι τη θάλασσα, η Παλαιστίνη θα ελευθερωθεί»; Μπορείς να το λες όταν πολλοί το ακούν ως εγκωμιασμό της γενοκτονίας κατά των Εβραίων; Εχει σημασία πώς το εννοείς;

Πριν από δύο Σάββατα πήγαμε με τον Κωνσταντίνο –τον αναδεχτό μου– και τον Ντίνο στο National Theater. Είδαμε τις «Μάγισσες» του Ρόαλντ Νταλ. Ηταν υπερπαραγωγή. Με χαρά διαπίστωσα ότι διατηρήθηκε όλο το χιούμορ και η αυθάδεια του συγγραφέα που αγαπήθηκε ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους.

Κάθε μέρα που περνάει επιβεβαιώνει την παροιμία του τίτλου. Είναι γύρω μας, στα σχολεία μας, στα πανεπιστήμιά μας, στα γραφεία μας, παντού. Εχουμε πάθει μιθριδατισμό και δεν συνειδητοποιούμε πού οδηγούμαστε. Την αφορμή για το σημερινό κείμενο πήρα από ένα περιστατικό, που ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να το πιστέψω.