Το Πάσχα στην Αθήνα, τέλη της δεκαετίας του ’50 και αρχές του ’60, το θυμάμαι πάντα βροχερό και κρύο. Μπορεί να έφταιγε η νηστεία – καθώς στο σπίτι, όπου κανείς δεν θρησκευόταν, η περίοδος προσφερόταν βασικά για οικονομίες στα ψώνια και για λιτά, αυτοσχέδια γεύματα, που για ένα παιδί σαν εμένα μίζερο στο φαΐ, αποτελούσαν καθημερινό μαρτύριο.