ΠΤΥΧΕΣ

Α​​ν το βλέμμα ξεπεράσει τις πράσινες λινάτσες που τυλίγουν το ισόγειο και τον πρώτο όροφο, θα φτάσει ώς επάνω, εκεί όπου τα παράθυρα που χάσκουν και αφήνουν τον ουρανό να τα φωτίζει, ήταν κάποτε το σπίτι του Αλέξανδρου Γ. Σαρή.

Α​​πό το παράθυρο του τρόλεϊ, αν τύχει και διασχίζω την Πατησίων, σαν να βρίσκομαι σε ένα ποταμόπλοιο, το αναζητώ. Και όταν το εντοπίζω και βεβαιώνομαι ότι υπάρχει ακόμη, αισθάνομαι μια κρυφή ικανοποίηση.

«Ν​​​​α πάμε λίγο πιο κάτω προς τα Εξάρχεια». Ακούω τη φωνή του εσωτερικού μονολόγου, σαν έναν πιστό συνοδοιπόρο που με σπρώχνει κατά μήκος της οδού Zαΐμη. Υπάρχει εκείνη η ενδιάμεση περιοχή που οι παλιοί την ξέρουν ως «Μουσείο» και που αυτόματα ανακαλεί με εκείνη την πάντα παράδοξη αμεσότητα συνειρμούς μιας ήπιας, αδιατάρακτης και συμπαγούς αίσθησης αστικής ζωής. Του χθες.

Α​​πό το Παναθηναϊκό Στάδιο έως το Μουσείο της Ακρόπολης, η διαδρομή με τα πόδια σε φέρνει στην καρδιά εκείνης της αξεπέραστης αθηναϊκής συνθήκης γύρω από τους Κήπους του Ζαππείου.

Σ​​τη θαυμαστή γωνία όπου ο Ευγένιος Βούλγαρης συναντά τον Λάμπρο Φωτιάδη, στα υψώματα του Μετς, αξίζει κανείς να ανακόψει τον βηματισμό του και να περιεργαστεί ένα παλιό σπίτι που στέκει σε εκείνη τη γωνία. Ο καλόπιστος παρατηρητής θα ήταν καλό αρχικά να σταθεί επί της οδού Φωτιάδη για να νιώσει το σπίτι πριν ακόμη αντικρίσει την πρόσοψη, που είναι στο 17 της Ευγενίου Βουλγάρεως.

Σ​​τους ξεχασμένους δρόμους της πόλης, στους δρόμους, δηλαδή εκείνους, που δεν αναφέρονται όταν μιλάμε για την τουριστική ανάπτυξη της πόλης, ενδέχεται να δει κανείς τα σπαράγματα μιας ομορφιάς που έχει προ πολλού αποσυρθεί. Τη βλέπω συχνά σε ποικίλες μορφές και τελευταία αναζητώ ολοένα και πιο επίμονα τα θραύσματα από τα χρώματα στα νεοκλασικά σπίτια.

Σ​​τη Λιοσίων, δεν θα έλεγε κανείς ότι μπορεί να χαρεί έναν περίπατο, αλλά αυτά που είδα και κυρίως αυτά που ένιωσα ήταν αρκετά για να μου δώσουν απόλαυση. Από τον σταθμό των Κάτω Πατησίων προς τη Λιοσίων, η διαδρομή μοιάζει σαν να είναι η έξοδος στη μεγάλη λεωφόρο.

Η ​επιθυμία μου να περπατήσω και πάλι τα δρομάκια γύρω από τον Αγιο Παύλο, με φιλοδώρησε με μια σειρά από απρόσμενες συναντήσεις. Υπάρχει μιαν αίσθηση γλυκείας οικειότητας με τις σεμνές προσόψεις των σπιτιών, που βρίθουν ακόμη και σήμερα στην παλιά αυτή συνοικία πάνω από τις γραμμές του τρένου.

Υ​​πάρχει μια ορισμένη φωτοσκίαση και μία αδιόρατη αίσθηση υγρασίας, όταν μπαίνει κανείς σε παλιά σπίτια. Ακόμη και αν δεν είναι πολύ παλιά.

​​Υπάρχουν στιγμές που ένα θέαμα, απρόσμενο, απρόσκλητο, αναπάντεχο, μπορεί να προκαλέσει εκείνον τον κραδασμό, εκείνη τη μικρή, αθόρυβη ρήξη στο πυκνό σώμα του διερευνητικού βλέμματος. 

Σ​​τη γωνία Σόλωνος και Ασκληπιού στάθηκα για λίγο για να συνδέσω το χθες με το σήμερα. Είχα προσπεράσει τη Μασσαλίας και σαν έκλαμψη είχα δει για μια και μόνο στιγμή και πάλι τους παλιούς βιβλιοπώλες, οι περισσότεροι ήταν ηλικιωμένοι, με τις όρθιες ξύλινες βιβλιοθήκες τους στον τοίχο της Νομικής, με τις στοίβες τα μεταχειρισμένα βιβλία και τον εαυτό μου 18 ετών, εκεί ανάμεσά τους, να μην ξέρει τι να πρωτοδιαλέξει…

Τ​​ις προάλλες που περπατούσα στην οδό Κεραμεικού, από τη Δεληγιώργη ώς την Ιερά Οδό, ένιωσα φευγαλέα μια ανεξήγητη αλληλεγγύη με τα σπίτια που συναντούσα.