ΠΤΥΧΕΣ

Σ​​αν ένα ρεύμα του αέρα έρχεται καμιά φορά η ανάμνηση και σε χτυπάει στον ώμο. 

Υ​​πάρχει oδός Τσίλλερ στην Αθήνα, αλλά θα τη βρείτε με τη μορφή μικρού δρόμου, μάλλον άχαρου, στο ύψος της Κλωναρίδου και της Σωτηριάδου στα Πατήσια. 

Α​​πό ένα άνοιγμα στην πόρτα του ώς τώρα κλειστού και ερειπωμένου διατηρητέου διώροφου στην οδό Τσάμη Καρατάσου 4, μπορούσα να περιεργαστώ ό,τι είχε απομείνει από ένα διαλυμένο εσωτερικό. 

Π​​ολλές φορές όταν βλέπω τον εγκιβωτισμό του Κηφισού στις εκβολές του στον Φαληρικό Ορμο, με τα τσιμεντένια τείχη και τον αυτοκινητόδρομο για σκεπή, σκέφτομαι έναν υγροβιότοπο με πουλιά και καλαμιές.

Μ​​ια μικρή πολυκατοικία, ηλικίας περίπου 85 ετών, μου έγνεφε από την απέναντι γωνία. Βρισκόμουν Δροσοπούλου και Θήρας, κοντά στη Φωκίωνος Νέγρη, που ήταν ο προορισμός μου. 

Α​​νάμεσα στη Φυλής και στην Αχαρνών ένιωθα ότι ξετυλίγονταν ξεχασμένες ιστορίες καθώς έβλεπα τα έρημα σπίτια ή τα παλαιωμένα αστικά διαμερίσματα, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορούσε να γίνει ανασύσταση περιβάλλοντος. 

Π​​ερπατούσα στην οδό Καρόρη και το βλέμμα μου σταμάτησε σε ένα κτίριο της δεκαετίας του 1950. Και κοντοστάθηκα γιατί αίφνης, κι ενώ περπατούσα με προορισμό το Μοναστηράκι, το βλέμμα μου αγκυροβόλησε στις επιγραφές με τα χρωματιστά, ανάγλυφα γράμματα που με τύλιξαν με μια αύρα νοσταλγίας.

Ο​​ταν το μόνο στη σειρά πάνω στην παλιά οικοδομική γραμμή, σχεδόν στο χείλος. 

Τ​​ο είδα πλήρως λεηλατημένο, με την πόρτα του κλεμμένη και ξεριζωμένη, έτσι μπόρεσα να δω έστω και με δυσκολία το εσωτερικό.

Λ​​ίγο πάνω από τη Λιοσίων, και κάτω από την Αριστομένους, υπάρχει ένα τόσο δα στενάκι. Η οδός Μερσίνης. Αλλες φορές την είχα προσπεράσει και την είχα μόνο λοξοκοιτάξει καθώς είχα άλλο προορισμό, αλλά αυτή τη φορά μου αποκαλύφθηκε και δεν είχα άλλη επιλογή.

​​Οταν πέφτει το φως της μέρας, η μεταμόρφωση της πόλης είναι αντιφατική. Αλλά εκείνο το βράδυ που είχα προορισμό τη Δημοτική Πινακοθήκη στη γωνία Λεωνίδου και Μυλλέρου στο Μεταξουργείο, ήταν τέτοιο το μπλε φως της νύχτας που έβαφε τα πάντα με βαθιές σκιές. 

Μ​​οιάζει μόνο σαν όστρακο που ξεραίνεται στην ακτή, αλλά παρά τη μοναξιά του είναι ένα σπίτι που προκαλεί σκέψεις σε αγνώστους.