ΠΤΥΧΕΣ

Ε​​χετε νιώσει εκείνο το συναίσθημα που γεννιέται όταν παρατηρείς κάτι που καταρρέει αλλά ταυτόχρονα το φαντάζεσαι πώς θα μπορούσε να μεταμορφωθεί;

Σαν μία σελίδα από βιβλίο για την Αθήνα του Οθωνα, ξέχωρη και μοναδική, να έχει πέσει στη γη, αφού πρώτα αιωρήθηκε, είναι η εικόνα που παρουσιάζει στα μάτια του περιπατητή το σπίτι της οδού Καλλέργη. 

Α​​πό τη γωνία Λεπενιώτου και Ηβης, στου Ψυρρή, παρατηρούσα το παλιό σπίτι. Είναι διώροφο και έρημο, αλλά έβρισκα ότι είχε μοναδικότητα καθώς ήταν ένα από τα λίγα στην περιοχή που ερχόταν ατόφιο από το παρελθόν.

Δ​​εκαοκτώ οικοδομικά τετράγωνα διατρέχει η οδός Πιπίνου από την Κυψέλης ώς κάτω στην πλατεία Αττικής και αν την περπατήσει κανείς από πάνω ώς κάτω μπορεί να έχει μια αθηναϊκή ανθολογία της άλλοτε μεσαίας τάξης.

Μ​​ε συνεχή ζιγκ-ζαγκ από τη γωνία Βουλής και Κολοκοτρώνη, στην καρδιά της Αθήνας, ώς κάτω από την Αθηνάς προς το Μοναστηράκι, επιχειρούσα να δω τα λιγότερο προφανή. 

Υ​​πήρχε κάποτε εποχή που το ισόγειο κατάστημα που τώρα έστεκε μπροστά μου ερειπωμένο θα ήταν έτοιμο κάθε πρωί να υποδεχθεί τη γειτονιά.

Θ​​α μπορούσε άραγε να μιλήσει κανείς για μία ειδική κατηγορία ημι-εξοχικών επαύλεων; Και να αποδώσει σε αυτές, αυθαίρετα ή όχι, την επωνυμία «στυλ Κυπριάδου»; 

Υ​​πάρχει ένα τεράστιο ζήτημα στην Αθήνα, γνωστό και οικείο σε όσους γνωρίζουν την πόλη.

Μία φωτογραφία του 1929 που πρόσεξα στο Διαδίκτυο δείχνει την οδό Δεριγνύ προς την Πατησίων. 

Γ​​ωνία Ερεχθέως και Κυρρήστου στην Πλάκα. Στέκομαι απέναντι και παρατηρώ ένα πολύ παλιό σπίτι που μοιάζει να μην έχει συντηρηθεί ποτέ.

Περπατώντας ανάμεσα στους τουρίστες, η εμπειρία από τη μικρή οδό Βύρωνος, καθ’ οδόν προς το Μουσείο της Ακρόπολης, είναι αντιφατική. 

Ε​​ίχα φτάσει στο ύψος των δύο πιο ατμοσφαιρικών δρόμων της Πατησίων, λίγο μετά την πλατεία Αμερικής. Η Ευπαλίνου και η Καραμανλάκη ξεχωρίζουν.