ΠΤΥΧΕΣ

Α​​νέβαινα με τα πόδια προς την Κηφισίας λίγο πριν απ’ την Πανόρμου και αναρωτήθηκα σε ποιον δρόμο βάδιζα. Πολλά στενά της περιοχής πάσχουν από ομοιομορφία, αλλά στον δρόμο που ήμουν, που, όπως διαπίστωσα είχε το ρομαντικό όνομα «Οδός Βάλτου», ένα μισοσκότεινο, από τα ψηλά δέντρα, ξέφωτο μου τράβηξε την προσοχή. 

​​Η παρόρμηση να αλλάξω διαδρομή καθώς είχα μόλις αφήσει πίσω μου το Μουσείο της Ακρόπολης με οδήγησε στα υψώματα της Αθήνας.

Α​​νάμεσα στην Περικλέους και την Κολοκοτρώνη, στην καρδιά της Αθήνας, και ανάμεσα στη Λέκκα και στην πλατεία της Αγίας Ειρήνης, σε όλο αυτό δηλαδή το παλιό κομμάτι της Αθήνας, βρίσκονται αφανείς θησαυροί. 

Σ​​την Αγίου Κωνσταντίνου, κάτω από την Ομόνοια, αποπερατώνεται ένα μεγάλο κτίριο που διαβάζω θα γίνει ξενοδοχείο.

Σ​​το αστικό αρχιπέλαγος, που είναι η Κυψέλη με τα δρομάκια που φέρουν ονόματα ελληνικών νησιών, η οδός Επτανήσου, αστική, αθηναϊκή, ατμοσφαιρική, είναι μια κοιλάδα με θαλερές νεραντζιές. 

Π​​ολλές φορές, αν όχι πάντα, όταν περπατάω στην Αθήνα φέρνω στον νου τα κτίρια που υπήρχαν στη θέση όσων βλέπω.

Στη γωνία Σόλωνος και Μαυρομιχάλη, ο ήλιος του χειμωνιάτικου απογεύματος είχε μελώσει τη μεγάλη πολυκατοικία από την καρδιά του 20ού αιώνα.

Τ​​ρία τετράγωνα όλα κι όλα είναι η οδός Πόρου στην Κυψέλη. 

Π​​ερπατώντας κατά μήκος της Σόλωνος και της Σκουφά, οι φωτισμένες είσοδοι των πολυκατοικιών, σε μια βραδινή περιδιάβαση, είναι σαν χρυσές φωλιές, σιωπηλές και ασάλευτες. 

Α​​ν ανεβεί κανείς λίγο πιο ψηλά από τη στάθμη των πρώτων ορόφων των κτιρίων, δεν είναι μόνο το φως που αλλάζει αλλά και ο ήχος. 

Σ​​την όχι και τόσο παλιά Αθήνα, ένα από τα χαρακτηριστικά της ήταν η συνύπαρξη μεγάλων και ταπεινών κτισμάτων. 

Η ​​μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα είναι από μόνη της ένα σύμβολο της Αθήνας. Ακούγεται πεζό ή ίσως ηττοπαθές, μπορεί ακόμη να ακουστεί και ως μια επισήμανση χωρίς διάθεση μεγαλείου, κυκλωμένη από το χρώμα της κοινοτοπίας.