ΠΤΥΧΕΣ

Καλλιεργώ μια καινούργια σχέση με την άσημη και διάσημη ταυτόχρονα οδό Πετράκη. Πολλοί θα ρωτήσουν πού είναι, γι’ αυτό έσπευσα να δηλώσω ότι παραμένει για κάποιους «άσημη», παρότι είναι στην καρδιά της Αθήνας, ανάμεσα στην Ερμού και τη Μητροπόλεως.

Υπάρχουν δρόμοι όπως η Κολοκοτρώνη, η Περικλέους, η Λέκκα, η Πραξιτέλους και η Ευριπίδου που σηκώνουν στους ώμους την πόλη.

Είχα χρόνια να διαβάσω μία ιστορία του «Μικρού Ηρωα». Τώρα, που επανακυκλοφορούν οι ιστορίες του, από τον Λεωκράτη Ανεμοδουρά, εγγονό του Στέλιου Ανεμοδουρά.

Λίγο λίγο η περιοχή πίσω από τα Προπύλαια στην οδό Ακαδημίας έγινε ένας τόπος να βρει κανείς παλιά βιβλία.

​Καθώς έχω αρχίσει μια «συλλογή» από τα μικρά δρομάκια της Αθήνας που κρύβουν γαλήνη και αρμονία, δεν έχασα ευκαιρία να λοξοδρομήσω στην οδό Λυκαβηττού.

Κάθε φορά που περπατάω από και προς τον σταθμό του Νέου Φαλήρου και παρατηρώ την περιοχή από την Καστέλλα μέχρι το Μοσχάτο, δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι ως κοινωνία έχουμε το χάρισμα της ανοχής στην ασχήμια.

Θα έρθει η εποχή που ολόκληρη η αρχιτεκτονική παρακαταθήκη της Αθήνας θα εκτιμηθεί και αξιολογηθεί εκ νέου. Δύο περιοχές του 20ού αιώνα θα έρθουν στο προσκήνιο και θα αγαπηθούν: η δεκαετία του 1920, που τη σκιάζει στις μέρες μας ο δυναμικός μοντερνισμός του ’30, και η δεκαετία του 1960, που τη βαραίνει ακόμη το στίγμα της αντιπαροχής.

Είναι συναρπαστικό, όσο και μελαγχολικό ενίοτε, να παρατηρεί κανείς τους κύκλους ζωής στην πόλη. Αν περάσετε από τη Σωκράτους, κοντά στην Ομόνοια, και δείτε το κτίριο-φάντασμα του παλιού Εφετείου, έχετε κάθε δίκιο να προσπεράσετε αδιάφορα.

Μπορεί να εφευρεθεί ένας μύθος για την αστική Αθήνα; Και όταν λέμε αστική Αθήνα εννοούμε την Αθήνα που ήταν κάποτε νέα και αισιόδοξη, το 1950 και 1960 και 1970…

Γ​​ωνία Κοραή και Πανεπιστημίου, στέκει το κτίριο του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. 

Υ​​πάρχουν μέρες, όπως αυτές οι πολύ ζεστές του καλοκαιριού, που η Αθήνα αχνίζει. Η ζέστη διυλίζει τους όγκους, γεννά ψευδαισθήσεις αποστάσεων και μεταφέρει μια αίσθηση σχεδόν απόκοσμη. 

Η Αθήνα έχει γίνει μια πόλη γεμάτη μοναξιά. Ισως η αίσθηση αυτή έρχεται σε αντίθεση με τις εικόνες γεμάτες ζωή σε κάποια σημεία της πόλης, ιδίως τώρα το καλοκαίρι, που η ανάγκη για χαρά είναι μεγάλη.