ΠΤΥΧΕΣ

Η θέα της Αθήνας σε φωτογραφίες της Κατοχής μάς δείχνει τα ψηλά κτίρια που είχαν ήδη αρχίσει να πυκνώνουν, κατά κύριο λόγο, στο Κολωνάκι και στο Σύνταγμα, και πιο μακριά, στην Πατησίων.

Πολλές φορές παρατηρώ τα κάποτε «νέα» κτίρια που αντικατέστησαν τα ιστορικά κτίσματα του 19ου αιώνα. Και κάθε φορά που περνάω από την οδό Πειραιώς, αναζητώ τη γωνία με την οδό Μενάνδρου.

Σ' ένα συρτάρι αστικής μνήμης επιζούν τα χάρτινα τεκμήρια των Αθηναίων που είχαν την ευγενή πρόθεση να κερδίσουν μεταθανάτια ζωή.

Ο χρόνος δίνει τις απαντήσεις. Με τρόπο ήπιο. Είχα εξέλθει από το μοντέρνο κτίριο στο άλλοτε κτήμα Θων, όπου είχα μπει για να πάρω στα γρήγορα ένα καφέ, και κινήθηκα να περιεργαστώ από κοντά το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου.

Από ψηλά η Αθήνα μοιάζει λευκή πολιτεία. Από τα παλιά χρόνια, έλεγαν ότι άσπριζε στο φως. Βέβαια, τα πέτρινα σπίτια του 19ου αιώνα αλλιώς απορροφούσαν και αντανακλούσαν το φως και με άλλο τρόπο βρέχονταν κι έβγαζαν τις τερακότες και τα λουλακιά σαν υδατογραφίες.

Στην άκρη των δαχτύλων είχα το άρωμα από δυόσμο, θυμάρι, λεβάντα, αρμπαρόριζα και ρίγανη. Δεν ξεχώριζα πια τις μυρωδιές, αφού το χέρι μου είχε χαϊδέψει τους φουντωτούς θάμνους στη σειρά καθώς το βλέμμα τραβούσε διαρκώς η φωταγωγημένη Ακρόπολη στο βάθος.

Είχε ένα ωραίο ταχυδρομείο ο Πειραιάς, όπως και η Αθήνα. Το 1973 αποφασίστηκε η μεταφορά τους σε νεόδμητα…

Σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν συνέβαινε το αντίθετο. Αν δηλαδή ήμουν Εβραίος στο θρήσκευμα και πήγαινα με τους χριστιανούς φίλους μου στην Ανάσταση, και κρατούσα κι εγώ ένα κερί και ανταλλάσσαμε ευχές.

Οι πολλές, μικρές ιστορίες της Αθήνας, αυτές που κάνουν την πόλη μια πλατιά αφήγηση, με έσερναν στην ανηφόρα της οδού Μαυρομιχάλη.

Στην οδό Ακαδημίας, μου ήρθαν στο μυαλό οι εικόνες από την εξαιρετική έκθεση για τον αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Βουρέκα στο Μουσείο Μπενάκη (2012), όταν το βλέμμα μου σκάλωσε σε ένα από τα πολλά έργα του στο κέντρο της Αθήνας: στο κτίριο της ΧΑΝ, γωνία Ομήρου και Ακαδημίας.

Τις προάλλες που βγήκα από το μετρό στην πλατεία Ομονοίας, είδα όλη την πλευρά προς την οδό Δώρου γεμάτη κόσμο. Τα τραπεζάκια ήταν γεμάτα και προς στιγμήν είχα την αίσθηση ότι έβλεπα μια άλλη πλατεία.

Η πρώτη πεζοπορία στην Αθήνα, με την πρώτη συννεφιά του Σεπτεμβρίου, με έφερε στην περιοχή του Μουσείου. Και καθώς έσπρωχνα τη βαριά εξώπορτα της παλιάς πολυκατοικίας στην οδό Μπουμπουλίνας, που ήταν ο προορισμός μου, σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν ήμουν κάτοικος της περιοχής.