ΠΤΥΧΕΣ

Κάποια στιγμή, μετά την επιτυχία της «Ζωής εν τάφω» και πιο πολύ μετά το 1930, όταν ήταν πλέον 38 ετών, κατάλαβε πως είχε κατακτηθεί τελείως από την πρωτεύουσα.

Κίνησα πριν από λίγες ημέρες να βρω το σπίτι στον Κολωνό, Ισμήνης και Ραιδεστού. Ηθελα να το δω απέξω, γνωρίζοντας ότι πλέον έχει άλλη ζωή και άλλους ιδιοκτήτες που το φροντίζουν.

Είναι αυτά τα μικρά, απροσδόκητα αδιέξοδα της Αθήνας. Κρύβουν θησαυρούς όταν δεν σε παραπλανούν.

Τα πήλινα αγάλματα του Απόλλωνα και της Αρτεμης δεν υπήρχαν, αλλά ήταν σαν να τα έβλεπα, εκεί, στην αρχή της σκάλας, μπροστά σε εκείνο το ίδιο σπίτι, Φυλής 234. Δεν έβλεπα τον ανθόκηπο ούτε τις φιστικιές, αλλά ήξερα ότι ήμουν στο ίδιο σπίτι, με τις σκιές περασμένων διαδρομών.

Γωνία Δροσοπούλου και Καλλιφρονά, στέκει αυτή η αρχοντική πολυκατοικία του 1924, με την ημικυκλική γωνία. Είμαστε γνώριμοι επί δεκαετίες, τουλάχιστον εξ όψεως, σαν εκείνους τους γνωστούς που βλέπεις τυχαία στον δρόμο και δεν ξέρεις αν η καλημέρα σου είναι αναμενόμενη ή καθ’ υπέρβασιν.

Μοιάζει, ίσως, παραμυθένιο το γεγονός ότι το Πεδίον του Αρεως γεννήθηκε στην Αθήνα του Μεσοπολέμου σαν μια όαση πρασίνου και ομορφιάς.

Λίγες λεωφόροι στην Αθήνα είναι τόσο ταυτισμένες με τη νέα εικόνα της πρωτεύουσας, όπως τη φαντάζονταν στην ανασυγκρότηση, όσο η Βασιλέως Κωνσταντίνου.

Οι δρόμοι του Κουκακίου, εκεί όπου διατηρείται η παλιά κλίμακα της συνοικίας, στο μέτρο, δηλαδή, της αστικής ζωής, έλαμπαν εκείνο το πρωινό της Κυριακής.

Περπατούσα στην οδό Σκαλιστήρη με προορισμό την οδό Πάτμου και τα πέριξ, και για μια στιγμή, απροειδοποίητα, ήρθε ως γεύση, ως αίσθημα, ως ανάμνηση, ως επιθυμία, η μυρωδιά των Πατησίων.

Πόσο συμπαγή και πόσο στέρεα φαντάζουν τα μέτωπα των μεσοπολεμικών πολυκατοικιών στη Βασιλίσσης Σοφίας, απέναντι από τη Νεοφύτου Βάμβα και τη Νεοφύτου Δούκα.

Τα δημοσιεύματα, από τη δεκαετία του ’60, που μιλούσαν για την επιχωμάτωση της παραλίας του Νέου Φαλήρου και του Μοσχάτου έρχονται στον νου όταν περνάω από τα έργα της Περιφέρειας στον Φαληρικό Ορμο.

Κάθε φορά που περπατάω στα δρομάκια του Νέου Κόσμου και παρατηρώ τα μέτωπα των μεταπολεμικών πολυκατοικιών, θα φέρω στον νου τις αφηγήσεις των παλαιών κατοίκων.