ΠΤΥΧΕΣ

Τα μικρά σπίτια που επιβιώνουν στην οδό Πολυδάμαντος, στο Παγκράτι, παραμένουν μάρτυρες μιας κοινωνικής πραγματικότητας, ξεχασμένης πια εδώ και δεκαετίες. Αυτή τη μικρή οδό, ανάμεσα στην πλατεία Βαρνάβα και στην πλατεία Πλαστήρα.

Λίγες γειτονιές απηχούν τόσο πολλά για την Αθήνα όσο η παλιά συνοικία του Κολωνού.

Στο πεζοδρόμιο της οδού Ακαδημίας, καθώς βαδίζω από την Κανάρη προς τη Σίνα, έχω την άνεση να παρατηρώ τις προσόψεις των πολυκατοικιών.

Τα Εξάρχεια, γαλήνια και σιωπηλά, ένα πρωινό αυτού του μήνα, στάλαζαν ακόμη τους κόμπους της νυχτερινής βροχής.

Σε εκείνο το τοπίο μιας αδιόρατης νοσταλγίας, η οδός Σταδίου πρωταγωνιστεί. Συχνά, υπάρχουν βιώματα, μνήμες προσωπικές ή αφηγήσεις που έγιναν κοινό κτήμα.

Ανεβαίνοντας τη Χαριλάου Τρικούπη, λίγο πριν από την Καλλιδρομίου, στάθηκα να δω το κενό που είχε προκύψει από μια κατεδάφιση, στο αριστερό πεζοδρόμιο.

Μια τόση δα μικρή φωτογραφία, τραβηγμένη γύρω στο 1935, φέρνει σε κύματα τη γεύση μιας περασμένης ζωής. Την παρατηρώ από κοντά και ταυτόχρονα είναι σαν να σέρνω τα βήματά μου, εκεί, στην πλατεία Αιγύπτου, με τα αρχοντικά διαμερίσματα και τα υπολείμματα μιας αστικής δόξας.

Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη για την ύπαρξη όσων έχεις ακούσει, από το να πας να τα βρεις και να σταθείς απέναντί τους.

Σε μια θυρίδα του νου, ξετυλίγεται η παλιά πόλη με τις ιστορίες της. Στη βιβλιοθήκη, οι αθηναϊκοί τίτλοι έχουν ποικιλία και μέσα σε ένα από τα βιβλία βλέπω τα σκίτσα της Ελλης Σολομωνίδη-Μπαλάνου.

Αν πάρει κανείς την οδό Ρόμβης από την Κολοκοτρώνη και κινηθεί μετά προς την Περικλέους, αν βρεθεί, δηλαδή, στην καρδιά του παλιού εμπορικού κόσμου της Αθήνας, θα συναντήσει την οδό Κτενά.

Θα μπορούσε κανείς να δει με τη φαντασία του τις φωτογραφίες του γάμου, τα πρώτα γενέθλια, τη φωτογραφία από την προπαίδευση ή την έξοδο με τον πρώτο μισθό…

Περπατώντας στους δρόμους και στα δρομάκια, ανάμεσα στη Φωκίωνος Νέγρη και την πλατεία του Αγίου Γεωργίου, στην Κυψέλη, ξεχειλίζουν οι αισθήσεις από την αύρα του εικοστού αιώνα.