ΣΧΟΛΙΟ Σ' ΕΝΑ ΘΕΜΑ

«​​​Ήσουν κακός με τον Πετσετίδη». Τη φράση αυτή μού είχε πει ο Νίκος Ξυδάκης πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια. Ο,τι είχα ξεκινήσει να γράφω στην «Κ», βιβλιοκρισίες κυρίως, είχαν έρθει τα πρώτα θετικά σχόλια και κάπου εκεί ήρθε και το «καλάμι».

Οσοι έχουν ασχοληθεί με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όχι στην Ευρώπη αλλά στην Απω Ανατολή, συμφωνούν σε ένα πράγμα: ως προς τη βαρβαρότητα εις βάρος αιχμαλώτων πολέμου αλλά και αμάχων, συγκριτικά με τους Ιάπωνες, οι Γερμανοί ήταν «παιδική χαρά».

«Οι δοκιμασίες που μπορεί να περάσει κανείς είναι στην ουσία μια αντιπαράθεση με τον εαυτό του».

Οταν ξεψαχνίζεις τα αρχεία σου, αυτά παθαίνεις: προ ημερών έπεσα πάνω σε δημοσιεύματα της εφημερίδας «Πολιτεία», με χρονολόγηση 1932, τα οποία μου είχε φωτοτυπήσει από το πλούσιο αρχείο ο Γιώργος Ζεβελάκης.

Η υπόθεση του δημοψηφίσματος περί της ανεξαρτησίας της Σκωτίας επανέφερε στην επιφάνεια όχι μόνον τις πολιτικές και ιστορικές αλλά και ορισμένες πολιτισμικές διαφορές που χωρίζουν την Αγγλία από τη χώρα των Σκωτσέζων.

Μετά την πρόσφατη επίσκεψη σε οδοντογιατρό (την πρώτη από τις πέντε που θα ακολουθήσουν, δυστυχώς), αναρωτήθηκα αν υπάρχουν λογοτεχνικά κείμενα, διηγήματα ας πούμε, με θέμα μια επίσκεψη στον οδοντίατρο.

«Βρήκα τον δρόμο μου κλειστό απ’ την τέλεια ασυναρτησία./ Γύρισα πίσω./ Κι είδα/ ένα φίδι.// Τα φίδια ξέρουν τους δρόμους των φιδιών τόσο καλά». Τα λεγόμενα «ζεν ποιήματα» είναι πάντοτε λίγο περίεργα.

Πριν από δέκα χρόνια, επιστήμονες της NASA κατέγραψαν τη χαμηλότερη νότα που ακούστηκε ποτέ στο σύμπαν.

Π​​ερί τα τέλη του 1945, στο Ινστιτούτο Ανώτερων Μελετών, στο Πρίνστον της Μασαχουσέτης, ένας ουγγρικής καταγωγής Αμερικανός μαθηματικός ονόματι Τζον φον Νιούμαν συγκέντρωσε γύρω του μια μικρή ομάδα μηχανικών προκειμένου να σχεδιάσουν, να κατασκευάσουν και εν τέλει να προγραμματίσουν έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή με χώρο αποθήκευσης πέντε κιλομπάιτ

To μακρινό καλοκαίρι του 1985, με τον ενθουσιασμό του δημοσιογραφικού νεοσσού, δημοσίευσα στο περιοδικό «Το Τέταρτο» του Μάνου Χατζιδάκι ένα παιγνιώδες κείμενο…

Π​​ριν από δέκα χρόνια, τέτοια εποχή -«Αύγουστος ήτανε, δεν ήτανε, θαρρώ»- η Ελλάδα, λίγο μετά το «θαύμα της Λισσαβώνας», ετοιμαζόταν να υποδεχτεί για δεύτερη φορά στη σύγχρονη ιστορία της την επιστροφή των Ολυμπιακών Αγώνων στην κοιτίδα τους.

Κάτι τέτοιες ημέρες ο νους μου τρέχει στον Αλμπέρ Καμί των «Σημειωματαρίων». Στη χώρα μας έχουν κυκλοφορήσει από την εξαιρετική «λευκή» σειρά των εκδόσεων Εξάντας.