ΣΧΟΛΙΟ

Η σύνοδος του ΝΑΤΟ την ερχόμενη εβδομάδα είναι ευκαιρία για την Ευρώπη να δείξει ότι αναλαμβάνει την ευθύνη για την ασφάλεια των λαών της. 

Η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ έχει απολύτως δίκιο να υποστηρίζει ότι η Τουρκία είναι ένας «δύσκολος» εταίρος, αλλά θα πρέπει να παραμείνει στο ΝΑΤΟ για λόγους γεωστρατηγικούς. 

Τα στοιχεία της φαυλότητας και της αναξιοκρατίας είναι πάρα πολύ ισχυρά στο κομματικό DNA. Και αυτό δεν αφορά, δυστυχώς, ένα ή δύο κόμματα, όπως όλα δείχνουν. Είναι ένα πρόβλημα… οικουμενικό που δεν κατάφερε να ξεριζώσει ούτε το μνημόνιο ούτε (ακόμη) ένας πρωθυπουργός που ανέδειξε ως βασικό ζήτημα την αξιοκρατία στη δημόσια διοίκηση.

Εχει περάσει ένα τέταρτο αιώνα από το 1994, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου βεβαίωνε το εκστασιασμένο συνεδριακό πλήθος πως «το ΠΑΣΟΚ δεν γεννήθηκε για να αποτελέσει διάττοντα αστέρα στα δημόσια πράγματα» και πως «ούτε χαρίζεται, ούτε κληρονομείται, ούτε τεμαχίζεται σε τιμάρια».

Είναι το σχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνηση, για τη διαχείριση του προσφυγικού – μεταναστευτικού προβλήματος, η οριστική λύση; Μικρές οι πιθανότητες. 

Συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα να τοποθετείται από όλους τους σοβαρούς αναλυτές στο γεωπολιτικό επίκεντρο πολλαπλών κρίσεων. Οι κρίσεις αυτές περιλαμβάνουν την αβεβαιότητα στα Δυτικά Βαλκάνια, την άνοδο της Τουρκίας ως νέας περιφερειακής δύναμης με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την ισορροπία στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, την πρακτική αλλαγή του χάρτη στη Μέση Ανατολή, την αναταραχή στη Λιβύη, το προσφυγικό και, τελευταία, αλλά όχι λιγότερο σημαντική, την ανάγκη ανάκτησης του χαμένου οικονομικού εδάφους.

Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, είναι φανερό ότι αν η πολιτεία δεν καταφέρει να αποκαταστήσει πλήρως την τάξη στα πανεπιστήμια της χώρας, δεν θα χάσει απλώς μία μάχη, θα χάσει ολόκληρο τον πόλεμο στον χώρο της ανώτατης παιδείας και όχι μόνον.

Οταν το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου 1974 ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανέπνευσε με ανακούφιση, διότι επιτέλους είχε εκριζωθεί εκείνο «το καρκίνωμα» της βασιλείας από την πολιτική ζωή του τόπου, πολλοί καλόπιστοι πολίτες θεώρησαν ότι η Ελλάς είχε εισέλθει σε φάση μακάριας σταθερότητος, τουλάχιστον ως προς το θέμα αυτό.

Στους σχεδόν 4,5 μήνες που βρίσκεται στην εξουσία η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχουν γίνει αρκετά θετικά βήματα για να επανέλθει η χώρα σε μια κανονικότητα. 

Οι σημαίες, σαν άυλα σύμβολα, δεν έχουν ιδιοκτήτες. Εχουν αντιδικούντες διεκδικητές του νοήματός τους, αφού δεν διαθέτουν την ίδια ακριβώς σημασία για όλους, άτομα, τάξεις ή παρατάξεις. Πολύ απλά: Αλλα σήμαινε η γαλανόλευκη (καθώς και ο εθνικός ύμνος) για τους εξεγερμένους του Πολυτεχνείου κι άλλα βεβαίως, εντελώς διαφορετικά, για τους δικτάτορες.

Μας έχω ικανούς, αντί να γιορτάσουμε όπως πρέπει και αξίζει τα 200 χρόνια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, να βρούμε μία ακόμη αφορμή για να διχαστούμε. Να αρχίσουμε να βριζόμαστε στα social media για το αν ο αγώνας είχε ταξικά στοιχεία ή όχι, για τον ρόλο της Εκκλησίας, και όλα τα υπόλοιπα.

Τουλάχιστον ένα στοιχείο παραμένει σταθερό σε όλες τις επετείους του Πολυτεχνείου: τα αυξημένα αστυνομικά μέτρα.